zbrodnia i kara.pdf

376
mzicsz, Koaiar — zapyiaia zaziwioną JJunia.
— Tak, muszę już iść — odpowiedział niepewnie, jakby nie wiedział, co ma powiedzieć,
ale na jego bladej twarzy malowała się stanowcza decyzja.
— Chciałem powiedzieć... idąc tutaj... chciałem powiedzieć wam, tobie, mamo, i tobie,
Duniu, że lepiej będzie, jeżeli rozstaniemy się na pewien czas. Źle się czuję, jestem
niespokojny... Przyjdę później, sam przyjdę, kiedy... będzie można. Pamiętani o was i
kocham... Zostawcie mnie! Zostawcie mnie samego. Już dawno tak postanowiłem... To
mocne postanowienie. Cokolwiek się ze mną stanie, zginę czy nie, chcę być sam.
Zapomnijcie o mnie zupełnie. Tak będzie lepiej... Nie dowiadujcie się o mnie. Jak będzie
trzeba, przyjdę sam albo... wezwę was. Może jeszcze wszystko będzie dobrze!... Teraz,
jeśli mnie kochacie, wyrzeknijcie się mnie... inaczej znienawidzę was, czuję to...
Żegnajcie!
— O, Boże! — krzyknęła Pulcheria Aleksandrowna. Matka i siostra były przerażone,
Razumichin również.
— Rodia, Rodia! Pogódź się z nami! Niech będzie jak dawniej! — lamentowała biedna
matka.
Raskolnikow powoli obrócił się i ruszył ku drzwiom. Dunia dopędziła go.
— Rodia, co robisz z matką! — szepnęła z oczyma płonącymi oburzeniem.
Spojrzał na nią ponuro.
— To nic, przyjdę, będę przychodził! — mruknął półgłosem, jakby nie wiedząc, co chce
powiedzieć, i wyszedł z pokoju.
— Egoista, zły i bez serca! — krzyknęła Dunia.
— Obłąkany, nie bez serca! On jest obłąkany, czy pani tego nie widzi? Sama pani jest bez
serca!... — z przejęciem szeptał jej do ucha Razumichin, ścisnąwszy mocno za rękę.
— Zaraz wrócę! — krzyknął, zwracając się do struchlałej Pulcherii Aleksandrowny, i
wybiegł z pokoju.
Raskolnikow czekał na niego na końcu korytarza.
— Wiedziałem, że przyjdziesz — powiedział. — Wróć do nich i zostań z nimi. Bądź z nimi
jutro... i zawsze. Ja... może przyjdę... jeśli się da. Żegnaj! — I nie podając mu ręki,
odszedł.
377
— /\ieciOKąur L.O 10: — bąkał zupełnie zaskoczony Razumichin. Raskolnikow
zatrzymał się znowu.
— Raz na zawsze: nigdy nie pytaj mnie o nic. Nie mam ci nic do powiedzenia. Nie
przychodź do mnie. Możliwe, że przyjdę tutaj. Zostaw mnie... Ale ich nie opuszczaj.
Rozumiesz?
Korytarz był ciemny. Stali pod lampą. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu.
Razumichin do końca życia zapamiętał tę chwilę. Palące, nieruchome spojrzenie
Raskolnikowa, potężniejąc z każdą chwilą, przenikało w jego duszę i świadomość. Nagle
Razumichin drgnął. Coś dziwnego przemknęło między nimi... Jakaś myśl zamajaczyła,
jakby aluzja; było to coś strasznego, potwornego, co obaj nagle pojęli... Razumichin zbladł
jak trup.
— Rozumiesz teraz? — zapytał nagle Raskolnikow z boleśnie wykrzywioną twarzą. —
Wróć, idź do nich — dodał, odwrócił się szybko i wyszedł.
Nie będę opisywał tego, co działo się tego wieczora z Pul-cherią Aleksandrowną, kiedy
Razumichin wrócił, jak uspokajał je, przysięgał, że Rodi trzeba dać odpocząć, przysięgał,
że Rodia na pewno przyjdzie, będzie przychodził codziennie, że jest bardzo, bardzo
rozstrojony i że nie należy go drażnić. On, Razumichin, będzie czuwał nad nim, sprowadzi
mu dobrego doktora, najlepszego, zwoła konsylium... Jednym słowem, od tej chwili
począwszy, Razumichin stał się dla nich synem i bratem.
IV