zbrodnia i kara.pdf

— Bardzo łatwo. Najsprytniejsi ludzie zasypują się właśnie na takich drobiazgach. Im ktoś
jest bardziej sprytny, tym mniej się spodziewa, że mogą go przyłapać na byle czym.
Spryciarza zawsze należy łapać na drobiazgach. Porfiry wcale nie jest taki głupi, jak to
sobie wyobrażasz...
— W takim razie jest łotrem!
Raskolnikow nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Lecz w tej chwili zapał, z jakim
rozmawiał z Razumichinem, wydał mu się dziwny, podczas gdy poprzednio prowadził
rozmowę prawie ze wstrętem i jakby pod przymusem, z wyrachowania.
„Niektóre punkty zaczynają mi się wyraźnie podobać!" — pomyślał.
Zaraz jednak ogarnął go dziwny niepokój, zdawało mu się, że poraziła go jakaś nowa i
trwożna myśl. Niepokój ten wzrastał z każdą chwilą. Byli już u wejścia do domu
Bakalejewa.
— Idź tam sam — zwrócił się nagle do Razumichina — ja przyjdę za chwilę.
— Dokąd chcesz pójść? Przecież jesteśmy już na miejscu.
— Muszę, muszę, pilna sprawa... przyjdę za pół godziny... powiedz tam.
— Jak sobie życzysz, ale idę z tobą.
— A więc i ty chcesz mnie dręczyć! — krzyknął Raskolnikow z taką irytacją i tak
rozpaczliwym głosem, że Razu-michinowi opadły ręce. Stał przez chwilę na schodach,
patrząc, jak Raskolnikow szybko oddala się w kierunku swej ulicy. Wreszcie zacisnął zęby
i wygrażając pięściami, poprzysiągł sobie, że dziś jeszcze wydobędzie z Porfirego wszyst-
330
kie jego tajemnice; potem ruszył na górę, aby uspokoić Pulcherię Aleksandrownę,
zaniepokojoną ich długą nieobecnością.
Gdy Raskolnikow zbliżył się do swego domu, pot perlił mu się na skroniach, oddychał z
trudem. Pośpiesznie pobiegł na górę, wszedł do pokoju i zamknął drzwi na haczyk. Potem
przerażony, prawie nieprzytomny, rzucił się ku owej dziurze w ścianie, w której były
przedtem schowane zastawy, i zaczai ją obmacywać, badając wszystkie szpary i
zagłębienia za tapetą. Nie znalazłszy nic, podniósł się i odetchnął z ulgą. Gdy stał na
schodach w domu Bakalejewa, przyszło mu nagle na myśl, że jakiś przedmiot —
łańcuszek, spinka, a nawet kawałek papieru z opakowania zastawów z własnoręcznymi
notatkami lich-wiarki — mógł się zawieruszyć gdzieś w tej dziurze za tapetą i potem
posłużyć jako miażdżący, niezbity dowód jego winy.
Stał zamyślony; dziwny, uległy i głupkowaty uśmiech błąkał się na jego ustach. Wreszcie
wziął czapkę i cicho wyszedł z pokoju. Myśli mu się plątały. Dochodził już do bramy, gdy
nagle usłyszał czyjś głos:
— O, to właśnie ten pan!
Raskolnikow spojrzał. Stróż stał na progu swej komórki i informował jakiegoś
mieszczanina, odzianego w kamizelkę i dziwną kapotę, która upodabniała go do wiejskiej
baby. Głowa w wyświechtanej czapce była pochylona ku ziemi, a cała postać zdawała się
zgarbiona. Sądząc ze starej, pomarszczonej twarzy, osobnik ten miał przeszło
pięćdziesiąt lat; małe, wpadnięte oczy patrzyły ponuro, surowo i z widoczną niechęcią.
— O co chodzi? — zapytał Raskolnikow, podchodząc do stróża.
Nieznajomy przypatrywał mu się zrazu spode łba, a potem obejrzał go uważnie, dokładnie
i bez pośpiechu, wreszcie odwrócił się i nie mówiąc ani słowa, wyszedł na ulicę.
— Czego on chciał? — dopytywał się Raskolnikow.
331
— Pytał, czy tu mieszka taki a taki student, wymienił pańskie nazwisko i mieszkanie.
Wtedy właśnie pan nadszedł, to mu pana wskazałem, a on poszedł sobie. Też coś.
Stróż był bardzo zdziwiony, choć nie na długo; podumał chwilkę, a potem odwrócił się i
wszedł do swej komórki.
Raskolnikow pobiegł za tym człowiekiem i zobaczył go na drugiej stronie ulicy. Szedł
wolnym, miarowym krokiem, z oczyma wbitymi w ziemię, jakby w głębokiej zadumie.