zbrodnia i kara.pdf

— Dla niepoznaki ino... wtedy... biegłem z Mifką — rzekł Mikołaj, jakby spiesząc się z
uprzednio przygotowaną odpowiedzią.
— No, tak, oczywiście! — krzyknął ze złością Porfiry. — Powtarza cudze słowa — mruknął
jakby do siebie i nagle znowu spostrzegł Raskolnikowa.
420
Widać było, że tak zajął go Mikołaj, iż na chwilę zapomniał o Raskolnikowie. Raptem zdał
sobie z tego sprawę i zmieszał się nawet...
— Rodionie Romanowiczu, dobrodzieju! Przepraszam! — rzucił się ku niemu. — To
niepodobieństwo, bardzo proszę... pan tu nie może... ja sam... widzi pan, jakie
niespodzianki. Proszę bardzo!... — ująwszy Raskolnikowa za rękę, wskazywał drzwi.
— Pan, zdaje się, nie spodziewał się tego? — rzekł Raskol-nikow, dobrze jeszcze nie
pojmując sytuacji, ale już zdążywszy nabrać odwagi.
— A i pan, dobrodzieju, nie spodziewał się. Ależ rączka panu drży! Che, che!
— I pan drży, Porfiry Pietrowiczu.
— I ja drżę, nie spodziewałem się!...
Stali już we drzwiach. Porfiry niecierpliwie czekał na wyjście Raskolnikowa.
— Zatem niespodzianki już mi pan nie pokaże? — spytał drwiąco Raskolnikow.
— Mówi, a ząbki jeszcze mu w ustach dzwonią, che, che! Złośliwy z pana człowiek! No,
do widzenia.
— Według mnie: żegnaml
— Jak Bóg da, jak Bóg da! — mruknął Porfiry z jakimś krzywym uśmiechem.
Przechodząc przez kancelarię, Raskolnikow zauważył, że sporo osób bacznie mu się
przypatruje. W poczekalni zdążył dostrzec w tłumie obu stróżów z tamtego domu, których
wtedy w nocy chciał sprowadzić do rewirowego. Stali, czekając na coś. Jednak zaledwie
zdążył wyjść na schody, znów usłyszał za sobą głos Porfirego Pietrowicza. Odwróciwszy
się, zobaczył, że ten, zadyszany, dogania go.
— Jedno słóweczko, Rodionie Romanowiczu. Tam z całą tą sprawą, jak Bóg da, ale
jednak będę musiał o coś niecoś formalnie zapytać pana, więc się jeszcze zobaczymy,
tak!
Porfiry z uśmiechem zatrzymał się przed nim.
421
— więc taK — aoaai raz jeszcze.
Sprawiał wrażenie, jakby miał ochotę coś jeszcze powiedzieć, ale jakoś mu nie szło.
— Niech mi pan wybaczy, Porfiry Pietrowiczu, to, co zaszło między nami... uniosłem się
— zaczął Raskolnikow, który już tak dalece nabrał odwagi, że nie mógł odmówić sobie
przyjemności pobrawurowania.
— Nic nie szkodzi, nic nie szkodzi — podchwycił prawie z radością Porfiry — bo to i ja
również... Mam parszywy charakter, kajam się, kajam! Zobaczymy się zatem. Jak Bóg da,
to nawet na pewno się zobaczymy!
— I wtedy poznamy się ostatecznie? — dodał Raskolnikow.
— I wtedy poznamy się ostatecznie — przytaknął Porfiry, przymrużywszy oczy i
spojrzawszy na Raskolnikowa bardzo poważnie. — Teraz pan idzie na imieniny?
— Na pogrzeb.
— Ach tak, prawda, na pogrzeb! Niech pan uważa na swoje zdrowie, niech pan uważa...
— Nie wiem doprawdy, czego ze swej strony mam panu życzyć! — rzekł Raskolnikow,
schodząc już ze schodów i zwróciwszy się nagle do Porfirego. — Życzyłbym panu
większych sukcesów, bo sam pan widzi, jakie ma pan śmieszne zajęcie!
— Dlaczego śmieszne? — od razu nastawił uszu Porfiry, który już też zbierał się do
odejścia.
— No jak to, przecież tego biednego Mikołaja prawdopodobnie dręczył i męczył pan
psychologicznie, po swojemu tak długo, dopóki się nie przyznał. Na pewno mu pan
dowodził dzień i noc: „Tyś zabił! Ty zabiłeś!..." a teraz, kiedy się nareszcie przyznaje,