zbrodnia i kara.pdf

choćby jednego robotnika? Oni malowali tam, nie zauważył pan ich? To jest dla tych
obydwu bardzo, bardzo ważne!
— Malarze? Nie, nie widziałem ich... — odparł Raskolnikow powoli, jakby dopomagał swej
pamięci, a jednocześnie wytężał cały swój spryt, aby zorientować się, gdzie jest właściwie
pułapka, i niczego nie przeoczyć. — Nie, nie widziałem ich, nie zauważyłem nawet, że
jakieś mieszkanie stało otworem... Przypominam sobie jednak, że na trzecim piętrze
(teraz pułapka wydała mu się zupełnie jasna i triumfował już z góry) wyprowadzał się jakiś
urzędnik... z mieszkania położonego naprzeciw Alony Iwanowny, żołnierze wynosili meble
i przyparli mnie do ściany... przypominam sobie całkiem dokładnie, ale malarzy ani
otwartego mieszkania... nie mogę sobie przypomnieć... nie, nie zauważyłem...
— Co ty właściwie wygadujesz, Porfiry? — wrzasnął Razu-michin, który nareszcie
zorientował się, w czym rzecz. — Przecież malarze byli tam w dniu morderstwa, a on był
tam dwa dni przedtem, więc jak możesz go o to pytać?
— Ach, do diabła! — Porfiry uderzył się ręką w czoło.
— Pomieszało mi się. Od tej całej historii kręci mi się w głowie!
— zwrócił się do Raskolnikowa, jakby prosząc o wybaczenie.
— Jest to dla nas bardzo ważne, czy ktoś widział ich w mieszkaniu między siódmą a
ósmą, i uroiło mi się, że może pan coś o tym wie... Wszystko pomieszałem!
326
— irzeoa oaraziej sKUpiac mysn — zauwazyi zgryźliwie Raskolnikow.
Ostatnie słowa wymieniono już w przedpokoju. Porfiry, nadzwyczaj ugrzeczniony,
odprowadził ich do drzwi. Obydwaj wyszli na ulicę w ponurym nastroju i początkowo szli
bez słowa. Raskolnikow głęboko odetchnął...
VI
— ...Nigdy w to nie uwierzę! Nie uwierzę! — powtarzał przerażony Razumichin, usiłując
zbijać argumenty Raskol-nikowa. Zbliżali się już do domu Bakalejewa, gdzie oczekiwały
ich już od dawna Pulcheria Aleksandrowna i Dunia. W ferworze rozmowy Razumichin
przystawał co chwila; był bardzo poruszony, bo po raz pierwszy dyskusja o tym była
prowadzona w sposób jasny i bez ogródek.
— To nie wierz! Nic ci na to nie poradzę — odparł Raskolnikow chłodno, z niedbałym
uśmiechem. — Ty naturalnie byłeś jak zwykle naiwny i niczego nie zauważyłeś, ja jednak
dokładnie rozważałem każde słowo, które padło.
— Jesteś podejrzliwy, dlatego rozważałeś każde słowo... Hm, choć muszę przyznać, że
ton Porfirego był co najmniej dziwny, a Zamietow to skończony drań... Masz rację, coś
było na rzeczy, ale dlaczego, dlaczego?
— Przez noc doszedł do innego przekonania.
— Ależ to niemożliwe, niemożliwe! Gdyby rzeczywiście ta bezsensowna myśl zagnieździła
się w ich mózgach, to staraliby się przecież ukryć ją i nie odkrywaliby kart przedwcześnie,
aby cię później tym łatwiej przyskrzynić... Ale tak, jak oni to robili, było to bezczelne i
nieostrożne!
— Gdyby mieli rzeczywiste dowody lub przynajmniej jakąś podstawę do podejrzeń, to z
pewnością nie ujawnialiby swoich kart w nadziei, że zdobędą tym sposobem jeszcze
więcej dowodów (byliby zresztą już dawno przeprowadzili u mnie rewi-
327
zjf:;. i>ic iiiicii jcuiiciA. z,auucgu, unucuy ziaj mniejszego uuwuuu, wszystko było
dwuznaczną spekulacją, zawieszoną w powietrzu ideą i dlatego popróbowali mnie
skołować za pomocą bezczelności. Może nawet ten brak dowodów doprowadził go do
takiej wściekłości i dał się jej ponieść. Może Porfiry miał w tym swój cel. Zdaje mi się, że
jest bardzo mądry... Może chciał mnie przestraszyć, sugerując, że coś wie... Są to zawiłe
kwestie psychologiczne, bracie... Zresztą ogarnia mnie wstręt, gdy zaczynam się
zastanawiać... Przestańmy o tym mówić.