zbrodnia i kara.pdf

swoją; chciałbym ucałować ręce pań tu, zaraz teraz, na kolanach!
I padł na kolana na środku chodnika. Na szczęście nie było nikogo w pobliżu.
— Ależ niech pan przestanie, proszę pana, co pan robi?
— zawołała zaskoczona Pulcheria Aleksandrowna.
— Proszę wstać — dodała Dunia, rozbawiona i zaniepokojona zarazem.
— Za nic w świecie, dopóki nie da mi pani swojej ręki! Tak, dobrze, a teraz dosyć, teraz
wstaję i idziemy! Nieszczęsny dureń ze mnie, jestem niegodny pani, pijany i wstydzę się...
Nie jestem godzien kochać pani, ale podziwiać panią musi każdy, o ile nie jest bydlakiem!
Dlatego też ukląkłem przed panią... Oto pani hotel, już z tego choćby powodu Rodion
uczynił zupełnie słusznie, że wyrzucił dziś Piotra Pietrowicza! Jakże ten człowiek mógł się
odważyć umieścić panie w takim miejscu! Przecież to skandal! Czy panie wiedzą, komu
się tu wynajmuje pokoje? Pani jest przecież jego narzeczoną! Nieprawdaż? A więc muszę
pani powiedzieć, że narzeczony, który tak postępuje, to łotr!
— Przepraszam, panie Razumichin, pan się zapomina...
— przerwała Pulcheria Aleksandrowna.
— Tak, tak, zupełnie słusznie, zapomniałem się i wstydzę się tego! — pośpiesznie zgodził
się Razumichin, rozumiejąc, że się zagalopował. — Jednak.„jednak...nie po winna się
pani na mnie z tego powodu gniewać! Mówię tak, bo tak myślę, a nie dlatego, że panią...
hm! to byłoby podłe; jednym słowem, nie dlatego, że panią... hm!... a zresztą nie mówmy
o tym, nie śmiem mówić, nie powiem dlaczego... nie odważę się... Jednak dziś, gdy
przyszedł on do Rodi, poczuliśmy wszyscy, że nie nadaje się on do naszej sfery. Nie
dlatego, że dał sobie u fryzjera ufryzować włosy, nie dlatego, że spieszno mu było popisać
się swoim rozumem, lecz dlatego, że jest on szpiclem i spekulantem, Żydem i błaznem;
widać to jak na dłoni. Myśli pani, że on jest mądry? Nie, to dureń! A więc czy jest to
odpowiedni mąż dla pani? Och, mój ty Boże! Niech panie zważą — zatrzymał się nagle na
schodach
251
hotelu, po których już wchodzili — ci ludzie u mnie w domu są wprawdzie wszyscy pijani,
ale wszyscy są uczciwi i jeżeli nawet mówimy głupstwa, a głupstwa mówimy wszyscy, to
na tej drodze dojdziemy jednak do prawdy, ponieważ droga ta jest uczciwa, tymczasem
Piotr Pietrowicz... nie kroczy drogą honoru. A ja, jakkolwiek solidnie ich wszystkich
wyłajałem, to jednak mam dla nich wielki szacunek; dla Zamietowa nie mam wprawdzie
szacunku, jednak lubię go, gdyż jest to jeszcze młody szczeniak! Nawet dla tego bydlaka
Zosimowa mam uszanowanie, ponieważ jest człowiekiem honorowym i zna swój zawód.
Teraz dosyć, powiedziałem, co mi leżało na sercu, i spodziewam się, że nie czujecie
panie do mnie urazy. Czy nie wzięłyście mi tego za złe? Naprawdę nie? W takim razie
chodźmy! Znam ten korytarz, byłem tu już kiedyś pod numerem trzecim, był tam wielki
skandal... A więc gdzie jest pokój pań? Który numer? Ósmy? Zamknijcie dobrze drzwi na
noc i nie wpuszczajcie nikogo. Za kwadrans wrócę z wieściami, a w pół godziny później
przyjdę znów z Zosimowem, zobaczycie panie! A teraz do zobaczenia, lecę!
— Mój Boże, czym to się skończy, Dunieczko? — rzekła Pulcheria Aleksandrowna, pełna
trwogi i niepokoju.
— Uspokój się, mamo — odparła Dunia, zdejmując kapelusz i mantylę1. — Sam Bóg
zesłał nam tego pana, aczkolwiek przybywa wprost z pijatyki. Można mu zaufać, jestem
tego całkiem pewna. A to, co dotychczas uczynił dla Rodi...
— Ach, moja Duniu, Bóg jeden wie, czy on wróci! Nie wiem, jak mogłam zostawić Rodię
samego... Nawet przez myśl mi nie przeszło, że znajdę go w takim stanie! Jaki on był
nachmurzony, jakby go nasz przyjazd w ogóle nie cieszył...
Łzy zaszkliły się w jej oczach.
— Nie masz racji, mamo, nie przypatrzyłaś mu się dobrze, bo przecież ciągle płakałaś.
Jest bardzo wyczerpany ciężką chorobą i to wszystko.