zbrodnia i kara.pdf

punktu widzenia za mnie całego razem z bebechami i z tobą na dodatek dano by figę z
makiem.
— To bardzo mało, dałbym za ciebie ze dwie...
— A ja za ciebie nie więcej niż jedną! Dowcipkuj jeszcze! Zamietow to jeszcze smarkacz,
ja mu po prostu natrę uszu, bo jego trzeba przyciągać, a nie odpychać. Odpychaniem nie
naprawi się człowieka, tym bardziej młodzika. Z takim młodzikiem trzeba być podwójnie
delikatnym. To tylko wy, tępogłowi postępowcy, nic nie rozumiecie! Człowieka nie
szanujecie, sami siebie przez to poniżacie... A jeżeli chcesz wiedzieć, to trafiła nam się
pewna wspólna sprawa.
— Ciekawe.
— Ciągle chodzi o tego malarza, pokojowego malarza... Na pewno go wyciągniemy!
Zresztą, teraz już nie ma nieszczęścia. Sprawa jasna jak słońce! My ją tylko
przyśpieszymy.
— Jaki znowu malarz?
— Jak to, nie opowiadałem ci jeszcze o nim! Niemożliwe. Ach, racja, zacząłem ci o tym
opowiadać... Chodzi o zamordowanie tej staruchy, lichwiarki, wdowy po urzędniku... W to
właśnie zamieszany jest malarz...
— Ach, o tym zabójstwie słyszałem wcześniej niż ty, sprawa ta nawet mnie interesuje... w
pewnym stopniu... W związku
173
Ł pewnym przypauKiem... nawci w gazeiacu czyitiieiii u lym. Ale...
— Lizawietę też zabili! — rąbnęła nagle Nastazja, zwracając się do Raskolnikowa.
Przez cały czas była w pokoju i stojąc skromnie przy drzwiach, słuchała.
— Lizawietę? — mruknął Raskolnikow ledwie dosłyszalnym głosem.
— Tak, Lizawietę, tę handlarkę, nie znasz jej? Przychodziła przecież tutaj. Nawet ci
cerowała koszulę.
Raskolnikow odwrócił się do ściany, na tapecie w białe kwiatki wybrał sobie jeden
niezgrabny kwiatek z brązowymi kreskami i zaczął go oglądać: ile ma płatków, ile listków,
jakie żyłki mają te listki, jakie punkciki... czuł, że sztywnieją mu ręce i nogi, jakby był
sparaliżowany, i nawet nie próbował się poruszać, tylko uporczywie wpatrywał się w
kwiatek.
— No więc co z tym malarzem? — Zosimow z wyraźnym zniecierpliwieniem przerwał
paplaninę Nastazji. Nastazja westchnęła i umilkła.
— Jego też wrobili w morderstwo! — ciągnął zapalczywie Razumichin.
— Poszlaki są?
— Do diabła z poszlakami! Zresztą poszlaki mają, ale chodzi o to, żeby dowieść, że te
poszlaki to żadne poszlaki! Zupełnie tak samo, jak początkowo aresztowali,
podejrzewając o zabójstwo, tych, jakże ich... Kocha i Piestriakowa. Tfu! Jakie to wszystko
idiotyczne, nawet człowieka postronnego przejmuje obrzydzeniem! Piestriakow
prawdopodobnie wpadnie dzisiaj do mnie... A propos, Rodia, ty znasz tę sprawę, to było
jeszcze przed twoją chorobą, w przeddzień twego zemdlenia w cyrkule właśnie w chwili,
kiedy tam opowiadał o tym...
Zosimow spojrzał z zaciekawieniem na Raskolnikowa, ale ten nawet się nie poruszył.
— A wiesz co, Razumichin? Dziwię ci się, że z ciebie taki dobroczyńca — zauważył
Zosimow.
174
iaiii, a jeunaK wyciągniemy go; — zaperzył się Razumichin i uderzył pięścią w stół. —
Zrozum, najważniejsze w tym wypadku jest nie to, że kłamią: kłamstwo zawsze można
przebaczyć; kłamstwo jest nawet bardzo miłe, bo prowadzi do prawdy. Więc nie o to
chodzi, że kłamią, ale o to, że wierzą w swoje kłamstwo. Bardzo szanuję Porfirego, a
jednak... Co ich, na przykład, przede wszystkim zbiło z tropu? Drzwi były zamknięte, a