zbrodnia i kara.pdf

Nie wiadomo dlaczego, Raskolnikowa zainteresowały śpiewy i cały ten gwar i krzyk
rozlegający się tam, na dole... Słychać było, jak pośród wybuchów śmiechu i pisków
kobiecych ktoś wywijał siarczyste hołubce, wybijając takt obcasami przy
akompaniamencie gitary i jakiegoś okropnego falsetu wyjącego sprośną piosenkę.
Raskolnikow słuchał uważnie, posępny i zadumany, i nachyliwszy się ku wejściu, z
ciekawością zaglądał z chodnika do sieni.
Policaju mój ty piękny, Nie bij mnie bez winy...
— rozlegał się cienki głos śpiewającego. Raskolnikowa nagle ogarnęła przemożna chęć
usłyszenia całej tej piosenki, jak gdyby było to dla niego w tej chwili sprawą najważniejszą.
„A może wejść tam — pomyślał. — Ale rechoczą! Pijani są... A co, może i warto byłoby
się upić?"
— Nie chcesz do nas wstąpić, kochasiu? — zapytała jedna z kobiet dźwięcznym, nie
zachrypniętym jeszcze głosem. Była młoda i nie odrażająca — jedyna z całej grupy.
200
— Patrzcie ją, jaka ślicznotka! — odpowiedział Raskol-nikow, prostując się i spoglądając
na nią.
Uśmiechnęła się, komplement wyraźnie przypadł jej do gustu.
— A co to pan taki chudy? — zauważyła druga prawie basem. — Ze szpitala pan wyszedł
czy co?
— Niby córki generalskie, a nosy zadarte! — wtrącił się jakiś chłop w rozpiętym kaftanie, z
chytrym uśmiechem na gębie, mocno urżnięty. — Ale zabawa!
— Właź, jakeś przylazł!
— A pewnie, słodziutka!
I zszedł na dół, potykając się.
Raskolnikow ruszył dalej.
— Słuchaj no, pan! — zawołała za nim dziewka.
— Co? Zmieszała się.
— Mój skarbie, zawsze chętnie się z tobą zabawię, ale teraz jakoś mi sumienie nie
pozwala. Daj mi, skarbie, sześć kopiejek na wypitkę.
Raskolnikow wyjął z kieszeni kilka monet na chybił trafił: były to trzy pięciokopiejkówki.
— Ach, jaki hojny pan!
— Jak się nazywasz?
— Niech pan pyta o Duklidę.
— Nie, cóż to jest? — wtrąciła nagle jedna z kobiet, skinąwszy na Duklidę. — Nie
rozumiem, jak można prosić w taki bezwstydny sposób! Mnie by za nic w świecie
sumienie nie pozwoliło...
Raskolnikow z zaciekawieniem spojrzał na mówiącą. Była to ospowata dziewczyna lat
może trzydziestu, cała w sińcach, z opuchniętą górną wargą. Karciła koleżankę spokojnie
i poważnie.
„Gdzie też ja to czytałem — myślał Raskolnikow, idąc dalej — gdzie czytałem o tym, jak
pewien skazaniec na godzinę przed śmiercią mówi czy też myśli, że gdyby mógł żyć
gdzieś na
201
wierzchołku skały, na takim malutkim skrawku ziemi, ze tylko dwie stopy można by
umieścić — a dookoła otchłań, ocean, wieczny mrok, wieczna samotność i wieczna burza
— i miałby tak trwać na przestrzeni jednego łokcia1 przez całe życie, przez tysiąc lat, całą
wieczność, to jednak wolałby tak żyć aniżeli natychmiast umrzeć. Byle tylko żyć, żyć, żyć!
Jakiekolwiek by to życie było, byle tylko żyć!... Oto prawda! Boże mój, ile jest w tym
prawdy!... Jak podłym stworzeniem jest człowiek!... A jeszcze bardziej podły jest ten, kto
go za to podłym nazywa" — dodał po chwili.