zbrodnia i kara.pdf

przypominać sobie każde słowo dziś wypowiedziane i usłyszane, uzmysłowić sobie raz
jeszcze całą sytuację. Nigdy w życiu nie doznała podobnych uczuć. Dusza jej zajrzała,
choć niepewnie i chwilowo tylko, do całkiem nowego, nie znanego jej dotychczas świata.
Nagle przypomniała sobie, że Raskolnikow ma jeszcze dzisiaj przyjść do niej, może
przyjdzie przed południem, może za chwilę!
— Tylko nie dziś, byle nie dziś! — powtarzała ze ściśniętym sercem, jakby błagała kogoś
niczym przerażone dziecko. — O Boże, on do mego pokoju... zobaczy wszystko!... O
Boże!
W takiej chwili nie mogła oczywiście zauważyć pewnego, nie znanego jej mężczyzny,
który obserwując ją, szedł za nią krok w krok. Szedł za nią już od bramy domu, w którym
mieszkał Raskolnikow. W czasie, gdy wszyscy troje, Razumichin, Ras-
297
komików i ona, stali pod bramą domu i rozmawiali, przecnoazu właśnie koło nich.
Przechodzień, gdy usłyszał słowa: „Gdzie mieszka pan Raskolnikow?", drgnął. Obrzucił
grupkę szybkim spojrzeniem, zwracając specjalną uwagę na Raskolnikowa, do którego
zwracała się Sonia; potem oglądał dom, jakby chciał go zapamiętać. Wszystko to odbyło
się w jednej sekundzie, tak że poszedł dalej, nie zwracając na siebie uwagi. Szedł jednak
teraz nieco wolniej, jakby czekając na kogoś. Czekał na Sonię, a widząc, że żegna się
ona z tymi dwoma, był przekonany, że gdy pójdzie za nią, będzie mógł ustalić, gdzie
mieszka.
„Gdzie ona może mieszkać? Znam tę twarz, tylko nie wiem skąd — myślał, szukając w
pamięci. — Muszę to zbadać".
Doszedłszy do rogu, przeszedł na drugą stronę ulicy i odwróciwszy się, zobaczył, że
Sonia idzie w tym samym kierunku, skręciła bowiem w tę boczną uliczkę. Towarzyszył jej
zatem, idąc coraz wolniej przeciwległym chodnikiem. Potem, gdy oddaliła się od niego o
jakie pięćdziesiąt kroków, przeszedł na tę stronę ulicy, którą ona szła, i dogoniwszy ją,
postępował teraz za nią w odległości może pięciu kroków.
Był to mężczyzna koło pięćdziesiątki, dość wysoki, postawny, o szerokich i spadzistych
barach, co nadawało jego postaci wygląd pochyły. Był ubrany modnie i elegancko,
wyglądał na człowieka zamożnego. W ręce miał ładną laskę, którą uderzał o bruk za
każdym krokiem, na rękach zaś nowe rękawiczki. Jego szeroka twarz o silnie wystających
kościach policzkowych była sympatyczna, cera zdrowa i świeża, co rzadko się zdarza w
Petersburgu. Gęste jeszcze włosy były koloru jasnoblond, przyprószone tylko tu i ówdzie
siwizną, a gęsta broda była jeszcze jaśniejsza. Oczy miał niebieskie; spojrzenie ich miało
w sobie coś zimnego i przenikliwego. Wargi miał świeże i czerwone. Słowem, był
doskonale zakonserwowany i wyglądał na znacznie młodszego, aniżeli był w
rzeczywistości.
Gdy Sonia doszła do ulicy biegnącej wzdłuż kanału, okolica opustoszała do tego stopnia,
że byli jedynymi przechodniami. Obserwując ją, zauważył już przedtem jej zmieszanie i
zamyś-
298
lenie, oay aoszia ao domu, w którym mieszkała, i weszła do bramy, mężczyzna wszedł za
nią, a na jego twarzy odmalowało się wielkie zdziwienie. Na podwórzu skręciła na prawo,
gdzie mieściły się schody prowadzące do jej mieszkania. „No, coś takiego" — mruknął do
siebie i ruszył za nią po schodach. Teraz dopiero Sonia go zauważyła. Weszła na piętro,
skręciła na galerię, która ciągnęła się przez całą długość podwórza, i zadzwoniła do
mieszkania oznaczonego numerem 9. Na drzwiach widniał nagryzmolony kredą napis:
„Kapernaumow — krawiec". „No, coś takiego!" — wykrzyknął raz jeszcze nieznajomy,
zdumiony tym zbiegiem okoliczności, i zadzwonił do położonego obok mieszkania numer
8. Drzwi tych mieszkań były od siebie oddalone zaledwie o sześć kroków.