zbrodnia i kara.pdf

niepojęty, gorączkowy niepokój. Przygotowania były zresztą nieskomplikowane. Zebrał
wszystkie siły, żeby wszystko dokładnie obliczyć i o niczym nie zapomnieć; a serce ciągle
mu łomotało, waliło tak, że aż brakło mu tchu. Po pierwsze, trzeba było zrobić pętlę i
przyszyć ją do płaszcza, ale to jedna chwila. Sięgnął pod poduszkę i wśród upchanej pod
nią bielizny odnalazł jakąś starą, zupełnie postrzępioną, nie praną koszulę. Oddarł pasek
szerokości jednego i długości ośmiu werszków. Pasek ten złożył we dwoje,
100
(jedyne jego okrycie zwierzchnie) i zaczai wszywać oba końce paska pod lewą pachę od
wewnątrz. Ręce mu się trzęsły w czasie szycia, ale wreszcie dokonał tego dzieła, tak że
gdy znowu włożył płaszcz, na zewnątrz nic nie było znać. Igłę i nici miał już dawno
przygotowane i leżały na stoliku, zawinięte w papierek. Co do pętli zaś, to był to bardzo
sprytny, jego własny pomysł: pętla przeznaczona była na siekierę. Nie można było
przecież nieść siekiery w rękach na ulicy. A jeżeli ją schować pod płaszcz, to i tak trzeba
by ją przytrzymywać ręką, co rzucałoby się w oczy. A teraz, z taką pętlą, będzie
wygodniej, bo wystarczy zawiesić ostrze siekiery i całą drogę będzie sobie spokojnie
wisieć pod pachą, od wewnętrznej strony. Włożywszy rękę do bocznej kieszeni płaszcza,
mógł podtrzymywać koniec trzonka, a że płaszcz miał szeroki jak worek, z zewnątrz nie
można było zauważyć, że coś podtrzymuje przez kieszeń. Tę pętlę wymyślił już dwa
tygodnie temu.
Uporawszy się z tą sprawą, wsunął palce do wąskiej szpary między kanapą a podłogą i z
lewego rogu wyciągnął od dawna przygotowany i schowany tam zastaw.
Nie był to zresztą wcale zastaw, a po prostu drewniana, gładko wyheblowana deseczka
wielkości i grubości nie większej od srebrnej papierośnicy. Deseczkę tę znalazł
przypadkowo w czasie jednej ze swoich przechadzek na pewnym podwórzu, gdzie w
oficynie mieścił się jakiś warsztat. Potem dodał do niej jeszcze gładką i cienką żelazną
płytkę — prawdopodobnie część jakiegoś przedmiotu żelaznego — którą w tym samym
czasie również znalazł na ulicy. Złożywszy obie płytki, z których żelazna była nieco
mniejsza od drewnianej, związał je mocno razem nitką na krzyż; potem skrupulatnie i
elegancko owinął w czysty, biały papier i tak zawiązał, żeby jak najtrudniej było rozwiązać.
A to w tym celu, żeby na jakiś czas odwrócić uwagę starej, gdy będzie rozplątywać
paczkę, i w ten sposób uzyskać dogodny moment. Żelazna płytka dodana była dla wagi,
żeby stara przynajmniej w pierwszej chwili nie domyśliła się, że
101
„?-,uoIŁŁ w LIJI \JJL\^ wino.ii_y. yyoz.joi.pnj nj uu ^z.d.a
pod kanapą. Gdy wyjął zastaw, na podwórku ktoś krzyknął:
— Dawno już minęła siódma!
— Dawno! Boże drogi!
Rzucił się ku drzwiom, chwilę nasłuchiwał, potem złapał kapelusz i zaczął schodzić na dół,
po swoich trzynastu stopniach, ostrożnie i cicho jak kot. A teraz miał najważniejsze
zadanie — ukraść z kuchni siekierę. Że czynu tego dokonać musi siekierą, zdecydował
już dawno. Miał jeszcze składany ogrodniczy nóż. Ale nie mógł polegać na nożu i na
swoich siłach, wobec czego ostatecznie wybrał siekierę. Przy tej sposobności należy
zwrócić uwagę na pewną osobliwą cechę wszystkich ostatecznych jego postanowień w tej
całej sprawie. Im bardziej decydował się na nie, tym okropniejsze i bezsensowne mu się
wydawały. Nie bacząc na niesłychanie męczącą wewnętrzną walkę, nigdy, ani przez
chwilę nie mógł uwierzyć w wykonalność swoich planów.
I gdyby zdarzyło się kiedyś tak, że wszystko do najdrobniejszego szczegółu byłoby przez
niego przemyślane i ostatecznie postanowione, i nie pozostawiałoby najmniejszych
wątpliwości, to wtedy właśnie, jak się zdaje, wyrzekłby się wszystkiego jako rzeczy
bezsensownej, potwornej i niewykonalnej. Ale niejasnych punktów i wątpliwości miał
jeszcze bez liku. Co do tego, jak zdobyć siekierę, to ta drobnostka ani trochę go nie
niepokoiła, bo nie było nic łatwiejszego. Mianowicie Nastazja, szczególnie wieczorami, co