zbrodnia i kara.pdf

większej jeszcze furii. — Niech pan mnie aresztuje, niech pan mnie rewiduje, ale niech
pan zechce działać formalnie, a nie igra ze mną. Niech pan się nie waży...
— O formalności niech pan będzie spokojny — przerwał mu Porfiry z chytrym
uśmieszkiem, jakby z lubością obserwując Raskolnikowa — tym razem zaprosiłem pana,
mój dobrodzieju, prywatnie, tylko po przyjacielsku.
— Nie chcę pańskiej przyjaźni, pluję na pańską przyjaźń! Słyszy pan! Dosyć, biorę czapkę
i wychodzę. No, a co teraz powiesz, jeżeli masz zamiar mnie aresztować?
Chwycił czapkę i skierował się ku drzwiom.
— Nie ma pan ochoty zobaczyć niespodzianki? — zachichotał Porfiry, znowu chwytając
go za łokieć i zatrzymując przy drzwiach. Najwyraźniej był coraz weselszy i figlarniejszy,
co ostatecznie wyprowadziło Raskolnikowa z równowagi.
— Co za niespodzianka? Co znowu? — zapytał, zatrzymując się i ze strachem patrząc na
Porfirego.
— Niespodzianka siedzi tutaj za drzwiami, che, che, che! — wskazał palcem na
zamknięte drzwi w przepierzeniu, prowadzące do służbowego mieszkania. — Zamknąłem
ją na klucz, żeby nie uciekła.
— Co takiego? Gdzie? Co?... — Raskolnikow podszedł do drzwi, chciał je otworzyć, ale
były zamknięte na klucz.
— Zamknięte, a oto klucz!
Rzeczywiście Porfiry wyjął z kieszeni klucz i pokazał mu.
— Ciągle kłamiesz! — zawył Raskolnikow, nie panując już zupełnie nad sobą. — Łżesz,
przeklęty błaźnie! — i rzucił się na cofającego się ku drzwiom, ale wcale nie
przestraszonego Porfirego. — Rozumiem wszystko, rozumiem! — skoczył do niego. —
Łżesz i drażnisz mnie, żebym się zdradził...
14 -- Zbrodnia i kara
417
— ivw\ai«jmv ivv^mcnivj WIVA.U, \j.*J ui wu^iyj u, uaiva^it/j JU^Ł un_y uo.
nie można się zdradzić. Przecież pan wpadł w szał. Niech pan nie krzyczy, bo zawołam
ludzi.
— Łżesz, nic się nie stanie! Wołaj sobie ludzi! Wiedziałeś, że jestem chory, i chciałeś
mnie doprowadzić do szału, żebym się zdradził, to był twój cel! Nigdy! Przedstaw mi fakty!
Ja wszystko zrozumiałem! Nie masz faktów, masz tylko głupie, marne poszlaki od
Zamietowa!... Znałeś moje usposobienie, chciałeś mnie doprowadzić do furii, a potem
nagle oszołomić popami i delegatami... Czekasz na nich! Co? Dlaczego zwlekasz? Gdzie
są? Dawaj ich tu!
— Jacy znów delegaci, dobrodzieju! Co też się temu człowiekowi majaczy! Ależ tak nie
można działać formalnie, jak się pan wyraża, pan się nie zna na rzeczy, mój drogi... A
formalności nie uciekną, sam się pan o tym przekona... — bąkał Porfiry, nasłuchując pod
drzwiami.
W istocie, w drugim pokoju pod samymi drzwiami słychać było jakiś hałas.
— Aha, idą! — krzyknął Raskolnikow — posłałeś po nich!... Czekałeś na nich!...
Obliczyłeś sobie... No, dawaj ich tu wszystkich: delegatów, świadków, kogo chcesz...
Dawaj! Jestem gotów! Gotów!...
Ale w tej chwili zdarzyło się coś dziwnego, coś tak nieoczekiwanego w tych warunkach, że
oczywiście ani Raskolnikow, ani Porfiry Pietrowicz nie mogli spodziewać się podobnego
rozwiązania.
VI
Później na wspomnienie tego momentu przed oczami Ras-kolnikowa stawała następująca
scena.
Hałas pod drzwiami nagle szybko wzmógł się i drzwi się uchyliły.
— Co to znaczy? — krzyknął z irytacją Porfiry Pietrowicz. — Uprzedzałem przecież...
418