zbrodnia i kara.pdf

Wszystko to świadczy, jakim on jest człowiekiem i... nie sądzę też, aby cię zbyt wysoko
cenił. Mówię ci to tylko ku rozwadze, gdyż szczerze pragnę twego dobra...
Dunieczka nic nie odpowiedziała; decyzję powzięła już przedtem i oczekiwała tylko
wieczora.
— Więc jak się decydujesz, Rodia? — zapytała Pulcheria Aleksandrowna, zaniepokojona
jeszcze bardziej niż przedtem jego niespodziewanym, urzędowym tonem.
— Na co mam... „się decydować"?
— Piotr Pietrowicz pisze przecież, że nie chce, abyś był dziś wieczór u nas, i że
odejdzie... gdybyś ty przyszedł. A więc jak... przyjdziesz?
287
— uecyzja nie zależy ode mnie, lecz w pierwszym rzędzie od mamy, o ile ją to żądanie
Piotra Piętro wieża nie obraża, a w drugim rzędzie od Duni, o ile również nie czuje się
urażona. Ja zaś postąpię tak, jak uznacie za najlepsze — dodał oschle.
— Dunia już się zdecydowała, a ja się z nią całkowicie zgadzam! — skwapliwie wtrąciła
Pulcheria Aleksandrowna.
— Postanowiłam cię prosić, Rodia, usilnie prosić, żebyś koniecznie był obecny dziś przy
tym spotkaniu — powiedziała Dunia. — Przyjdziesz?
— Przyjdę.
— Również i pana proszę do nas na ósmą — dodała, zwracając się do Razumichina. —
Mamo, zapraszam również pana Razumichina.
— Bardzo dobrze, Dunieczko. Niech będzie tak, jak postanowiłaś — dodała Pulcheria
Aleksandrowna. — Ja nawet wolę tak; nie lubię udawać i kłamać, lepiej powiedzieć całą
prawdę... Piotr Pietrowicz może się teraz gniewać lub nie.
IV
W tej chwili drzwi otwarły się bezszelestnie i weszła do pokoju, rozglądając się nieśmiało,
młoda dziewczyna. Wszyscy spojrzeli na nią ze zdumieniem i ciekawością. Raskolnikow
nie poznał jej w pierwszej chwili. Była to Sofia Siemionowna Marmieładowa. Widział ją
wczoraj po raz pierwszy w takiej sytuacji i w takim stroju, że w jego duszy pozostał
zupełnie inny obraz. Teraz była ona skromnie, a nawet ubogo ubraną, bardzo młodą
dziewczyną, niemal dzieckiem, o skromnych i przyzwoitych manierach, o twarzyczce
pogodnej, aczkolwiek teraz malowało się na niej zakłopotanie. Miała na sobie zwyczajną,
codzienną sukienkę, na głowie zaś niemodny, stary kapelusz; z wczorajszego stroju
pozostała jej jedynie parasolka, którą trzymała w ręku. Gdy weszła do pokoju i ujrzała w
nim tyle osób, nie tylko stropiła się, lecz po prostu straciła głowę,
288
wygiąaafa jaK maie, przestraszone aziecKo i uczynna rucn, jakby chciała cofnąć się i
wyjść z pokoju.
— Ach, to pani... — rzekł Raskolnikow bardzo zdziwiony i nagle poczuł się zakłopotany.
Pomyślał zaraz, że matka i siostra z listu Łużyna już coś wiedzą o dziewczynie
„podejrzanych obyczajów". Dopiero co protestował przeciwko potwarzom Łużyna i
zapewniał, że dziewczynę tę widział po raz pierwszy w życiu, a ona nagle przychodzi tutaj.
Przypomniał sobie także, że przeciwko wyrażeniu temu zupełnie nie protestował.
Wszystko to w jednej sekundzie przeleciało mu przez myśl. Jednak gdy spojrzał na nią
uważnie, ujrzał, jak zgnębiona przez życie była ta poniżona istota, i zrobiło mu się jej żal.
Gdy w przerażeniu swoim cofnęła się ku drzwiom, coś w nim drgnęło.
— Nie oczekiwałem pani — rzekł pośpiesznie, zatrzymując ją wzrokiem. — Proszę, niech
pani siada. Przychodzi pani pewnie z polecenia Katarzyny Iwanowny. Niech pani pozwoli,
może usiądzie pani nie tam, lecz tutaj...
Gdy Sonia weszła, Razumichin, który siedział na jednym z trzech krzeseł Raskolnikowa,
podniósł się, aby umożliwić jej przejście. Raskolnikow chciał początkowo wskazać jej
miejsce na kanapie, gdzie siadywał Zosimow, ale przyszło mu na myśl, że miejsce to jest
zanadto „familijne" i służy mu za łóżko, wskazał jej zatem krzesło Razumichina.