zbrodnia i kara.pdf

Zostawszy sam, uszedł ze dwadzieścia kroków i jak zwykle pogrążył się w głębokiej
zadumie. Wszedł na most, oparł się o poręcz i patrzył na wodę. A tymczasem stanęła za
nim Awdotia Romanowna.
Minął ją, wchodząc na most, i nie zauważył. Dunia, która jeszcze nie widziała tak
wyglądającego brata na ulicy, była wprost przerażona. Zatrzymała się, nie wiedząc, czy go
zawołać, czy nie. Nagle zauważyła szybko nadchodzącego od strony placu Siennego
Swidrygajłowa.
Wydawało się, że Swidrygajłow idzie, kryjąc się dyskretnie. Przed samym mostem
zatrzymał się i stanął na uboczu, starając się, by Raskolnikow go nie zobaczył. Dunię
zauważył od razu i zaczął dawać jej znaki. Wydało jej się, że prosił ją tymi znakami, aby
nie wołała brata i nie zbliżała się do niego, przywoływał ją natomiast ku sobie.
Dunia tak właśnie zrobiła. Ostrożnie minęła brata i podeszła do Swidrygajłowa.
— Chodźmy prędzej — szepnął jej. — Nie chcę, żeby Rodion Romanowicz wiedział o
naszym spotkaniu. Uprzedzam panią, że siedziałem z nim w traktierni, niedaleko stąd.
Sam mnie tam odszukał i ledwo się go pozbyłem. Nie wiem skąd wie o moim liście do
pani, i coś podejrzewa. Pani chyba mu o tym nie powiedziała? Więc kto?
— Jesteśmy już za rogiem — przerwała mu Dunia — brat nie może nas zobaczyć.
Oświadczam, że dalej z panem nie pójdę. Może mi pan wszystko powiedzieć tutaj, na
ulicy.
— Po pierwsze, tego na ulicy w żaden sposób powiedzieć nie można; po drugie, powinna
pani wysłuchać również Sofii Siemionowny; po trzecie, pokażę pani pewne dokumenty...
565
Wreszcie, jeżeli pani nie zgodzi się pójść do mnie, to ja odmawiam wszelkich wyjaśnień i
natychmiast odchodzę. Przy tym niech pani nie zapomina, że bardzo interesująca
tajemnica pani ukochanego braciszka znajduje się całkowicie w moim ręku.
Dunia stała niezdecydowana i przenikliwym wzrokiem wpatrywała się w Swidrygajłowa.
— Czego się pani boi? — zapytał spokojnie. — Miasto to nie wieś. Zresztą na wsi pani też
wyrządziła mi większą krzywdę niż ja pani, a tutaj...
— Czy Sofia Siemionowna jest uprzedzona?
— Nie, nic jej nie mówiłem i nawet nie jestem pewien, czy jest teraz w domu. Zresztą,
chyba jest. Chowała dziś swoją krewną, więc chyba nie poszła z wizytami. Do czasu nie
chcę nikomu o tym mówić i robię sobie nawet wyrzuty, że powiedziałem pani. Najmniejsza
nieostrożność równa się tu doniesieniu. Mieszkam tutaj, w tym domu, do którego się
zbliżamy. To jest stróż tego domu, zna mnie bardzo dobrze, o, kłania się. Widzi, że idę z
damą, i na pewno zdążył zauważyć, jak pani wygląda, a to może się pani przydać, jeżeli
się pani bardzo boi i ma w stosunku do mnie podejrzenia. Przepraszam, że wyrażam się
trochę ostro. Odnajmuję tu mieszkanie, Sofia Siemionowna, moja sąsiadka przez ścianę,
również. Całe to piętro jest zajęte przez lokatorów. Czego się pani lęka jak dziecko? Czy
naprawdę jestem taki straszny?
Swidrygajłow uśmiechnął się pobłażliwie, chociaż wcale nie było mu do śmiechu. Serce
mu biło i oddech zamierał w piersi. Umyślnie mówił głośniej, by ukryć swe wzrastające
zdenerwowanie, którego zresztą Dunia wcale nie zauważyła, oburzona jego uwagą, że się
go boi jak dziecko.
— Chociaż wiem, że pan jest człowiekiem... bez czci i wiary, ale nie boję się pana
zupełnie. Niech pan idzie przodem — powiedziała spokojnie, choć twarz jej była bardzo
blada.
Swidrygajłow zatrzymał się przed drzwiami do mieszkania Soni.
566
— Pozwoli pani, że zobaczę, czy jest w domu. Nie ma. Szkoda! Ale wiem, że powinna
niedługo wrócić. Mogła wyjść tylko do pewnej damy w sprawie swoich sierot. Matka ich
zmarła... I w to się wplątałem, zająłem się nimi. Gdyby Sofia Siemionowna nie wróciła w
ciągu dziesięciu minut, to przyślę ją dziś jeszcze do pani, jeśli pani sobie życzy. Oto moje