Pyeslər - Azərbaycan Milli Kitabxanası

Mən başa düşürəm... Bütün bunlar sizin üçün qeyri-adi səslənir. Fikirləşirsiniz ki, bu
fantastikadır... Ancaq təəssüf ki, bu, fantastika deyil, əzizim, mənim hörmətli Baş redaktorum!..
Bunlar həqiqətdir! Mən bu həqiqəti axıra qədər açacağam! Dünya ictimaiyyəti hər şeydən xəbərdar
olacaq! Armud yetişib artıq, yetişib! Düzdü, bütün informasiyanı birdən vermək olmaz, onda sadə
insanların başına hava gələr! Başları xarab olar! Tədricən! Ancaq heç nəyi gizlətmədən!
B a ş r e d a k t o r. Bəs mənə niyə dediniz bunların hamısını? Bəlkə mən də birdən-birə bu
qədər informasiyanı gedib camaata deyəcəyəm?
S i y a s i i c m a l ç ı. Əvvəla, sizə də bu böyük həqiqətin hamısını yox, olsa, olsa, onun
yüzdə birini danışdım!
B a ş r e d a k t o r. Yüzdə birini?
S i y a s i i c m a l ç ı. Əlbəttə! Bəlkə heç yüzdə biri də olmaz! Mühüm informasiyaların hələ
hamısı qalıb! Sizə nə dedim ki?.. Ən sadələrini... Ikincisi də, siz heç kimə heç nə deməzsiz!
B a ş r e d a k t o r. Niyə?
S i y a s i i c m a l ç ı. Çünki mən sizi də tanıyıram!
B a ş r e d a k t o r. Tanıyırsız?
S i y a s i i c m a l ç ı. Bəli! (Ayağa qalxır.) Bilirəm ki, siz də kimsiz! (Kabinetdən çıxa-çıxa)
Bəli!
B a ş r e d a k t o r (ürəyini tutur). Of-f-f!.. (Zəngin düyməsini basır.)
Katibə kabinetə girir.
Mənə... mənə bir stəkan su gətirin...
K a t i b ə. Baş üstə! (Qollarını qaldırıb quş qanadı kimi yelləməyə başlayır.)
Baş redaktor taqətsiz halda oturduğu kresloya sərilir.
İ ş ı q s ö n ü r.
ALTINCI ŞƏKİL
P r o f e s s o r, Ş ə f q ə t b a c ı s ı.
Səhnə qaranlıqdır. Professorun və Şəfqət bacısının həyəcanlı səsləri eşidilir və hərdən onların səsinə maşın
siqnalı, tormoz səsi, camaatın hənirtisi qarışır.
P r o f e s s o r u n s ə s i. Tapılmır! Yoxdu! Mənim bütün həyatım məhv olur!
Ş ə f q ə t b a c ı s ı n ı n s ə s i. Aman Allah! Siz nə danışırsınız?! Xahiş edirəm sizdən!
Xahiş edirəm belə sözlər deməyəsiniz! Sizdən belə sözlər eşidəndə az qalıram mən özüm dəli
olum!..
P r o f e s s o r u n s ə s i. Axı, mən daha dözə bilmirəm! O yoxdur! O qeyb olub!
Professor və ardınca da Şəfqət bacısı tələsik səhnəyə daxil olurlar. Işıq yalnız onların üzərinə düşür.
Ş ə f q ə t b a c ı s ı. Ümidsizliyə qapılmaq olmaz! Biz onu tapmalıyıq!
P r o f e s s o r. Bəli, tapmalıyıq! Öz kamerasına... e-e-e... öz palatasına qaytarmalıyıq! Mən
onun üzərindəki təcrübələrimi davam etdirməliyəm! Müalicəmi sona çatdırmalıyam! Onu heç
olmasa tam sağalda bilməsəm də, təhlükəsizliyini təmin etməliyəm! Etməliydim!.. Bəli, belədir,
etməliydim!.. Yox, o tapılmır! Tapılmır! Off, ürəyim!..
Ş ə f q ə t b a c ı s ı. Vay!.. Sakit olun! Yalvarıram, diz çökürəm qarşınızda, əsəbiləşməyin!
(Iki ayağıyla da Professorun qarşısında diz çökür.)
236