Pyeslər - Azərbaycan Milli Kitabxanası

M i r z ə S a l m a n. O səs nə deyirdi ki, Mahmud?
M a h m u d. O səs deyirdi ki, mən bir zərxəridəm ki, üzüm heç vaxt gülməyəcək... Mən
dünyanın ən dərdli adamıyam... deyirdi... və heç kimin bundan xəbəri yoxdur... Mən dünyanın ən
dərdli adamıyam... deyirdi... amma sizi əyləndirirəm... O səs onun ürəyinin döyüntüsü idi...
M i r z ə S a l m a n. Biz isə nəşələnirdik...
M a h m u d. Bəli. (Qaranlıq pəncərənin qarşısında dayanıb musiqi çalınan səmtə baxır.)
Qəmərbanu otağa daxil olur. Mirzə Salman yerindən qalxıb otaqdan çıxmaq istəyir. Qəmərbanu əlinin işarəsi ilə
Mirzə Salmanı saxlayır və sakitcə qapının ağzında dayanır. Mahmud onu görmür.
M a h m u d. Adamlar niyə bunu başa düşmür? Necə olur ki, bu torpaqda doğulan, eyni ayın,
günəşin, ulduzların altında, bu torpaqda yaşayan adamlar bir-birinə pislik edə bilir, qan axıda bilir,
bir-birini döyə bilir? Nə üçün Qabil Habili öldürə bildi və sonra da o cür peşman oldu? Necə oldu ki,
belə bir eyni günəşin altında, belə bir eyni torpağın üstündə, qardaş qanı axıdan o paxıllıq əmələ
gəldi? Şeytan Adəm ilə Həvvanı aldatdı və onlar cənnətdən qovuldu. Adəm ilə Həvvanın günahı
təkcə onda oldu ki, buğda yedilər, bəs nə üçün Adəm və Həvva törəmələri bu qədər günaha batdı,
kəsdi, dağıtdı? Həmin günəşi, gül-çiçəyi, göy üzünü, ağacları görmədi onlar?
Qəmərbanu irəliləyib arxadan oğlunu qucaqlayır.
Q ə m ə r b a n u. Nə olub Mahmud? Yenə nə olub sənə?
Pauza.
Mirzə Salman təzimlə otaqdan çıxır.
Niyə mənə heç nə demirsən?..
M a h m u d (eləcə pəncərədən baxaraq). Öləcəyəm mən... Bir vaxt gələcək, öləcəyəm mən...
Xanəndənin səsi eşidilir.
Q ə m ə r b a n u. Hamımız öləcəyik, bala... Çox kitab oxuma...
D a n ı ş a n (səhnənin sol küncünə çıxaraq). Mahmud Qəmərbanunun sözlərini eşitmədi...
Çünki Mahmud bu dəm o xanəndənin ürəyinin döyüntüsünə qulaq asırdı, o ürəyin dediklərini
eşidirdi... Mahmud başa düşmüşdü ki, əsl sözü deyən dil deyil, ürəkdir...
Dan yeri sökülürdü... (Səhnədən çıxır.)
Musiqi səsi kəsilir. Qəmərbanu otaqdan çıxır.
Əlində şam tutmuş Sofi otağa daxil olur.
Sofi. Mahmud, niyə yatmırsan?
M a h m u d. Bəs, sən niyə yatmamısan?
Sofi. Mən... Mən bürküdə yata bilmirəm... Banu məni çağırdı ki, sənin yanına gəlim. Hara
baxırsan?
M a h m u d (Sofiyə sarı çönür). Saray əyanlarına baxıram...
Sofi (təəccüblə). Saray əyanlarına? Burdan ora əyan görünər? Özü də saray əyanları indi
yeddinci yuxularını alırlar...
M a h m u d. Özləri üçün yatıblar, mənim üçün yox...
İ ş ı q s ö n ü r.
308