Pyeslər - Azərbaycan Milli Kitabxanası

Bayandur Ixtiyar (camaatdan ayrılaraq əllərini göyə qaldırır). Tanrı, bizə qəzəbin tutmuş?..
(Həyəcanla) Sən ucalardan ucasan, Tanrı! Kimsə bilməz necəsən, görklü Tanrı! Sən anadan
doğmadın, sən atadan doğmadın, kimsə rizqin yemədin, kimsəyə güc etmədin, qamu yerdə əhədsən!
Allah, səmədsən! Adəmə Sən tac urdun, şeytana lənət qıldın! Qoru bizi! Qəzəbin tutmasın bizə!
D a n ı ş a n. Yenə gün keçdi, ay dolandı, Azərin 10-cu oğlu oldu, ona da imam Əli Ənnəqinin
adını qoydular. Bundan sonra kəndin bütün camaatı, işini-gücünü buraxıb, On Ikinci Imam Mehdi
Sahibi-Əzzamanın yolunu gözləməyə başladı...
Yaqub. Yaxşı yadıma düşdü, altı il bundan əvvəl inəyim meşədən qayıtmadı, yadınızdadır,
gecə gedib gördük ki, canavar inəyi dağıdıb. Bu zülm deyildi, bəs nə idi?
Israil. Inişil qırt toyuqlarımın çıxartdığı on səkkiz cücədən cəmi yeddisi salamat qaldı... Bu
zülm deyil, bəs nədi?..
Əbülfəz. Ələkbərin oğlunun toyunda...
Fərəcullah. Dayan, sənin yekə qızın mənim kiçik oğluma daş atmışdı... Uşağın başı yarılmışdı,
nə var, nə var, mənim oğlum sənin bostanına daş atmışdı... (Camaata) Belə bir müsibətə dözmək
olar?..
Birinci kiş i. Bu müsibət deyildi ki, Mərdan öz qızını Isgəndərə verməmişdi, amma Əlibala
kimi qara pıspısanın birinə vermişdi?..
Ikinci ki ş i. Bəs buna necə dözmək olar ki, Əlövsətin qapısında dörd sağlam inək saxlanır,
amma yeddi uşaq atası Kərimin həyətində cəmi bircə inək var!..
Üçüncü ki ş i (bərkdən qışqırır). Mehdi Sahibi-Əzzaman gələndən sonra bütün bu haqsızlığa
son qoyulacaq!
Hamı bir-birinə qarışır və ağız deyəni qulaq eşitmir.
Bayandur Ixtiyar. Camaat, dəli olmusunuz? Ağlınızı başınıza yığın! Özünüz özünüzü tilsimə
salmayın, çıxın tilsimdən!
Kəndin sakinləri onu daşa basır, böyük də, kiçik də,
arvad da, uşaq da, daşqalaq edərək onu qovur.
D a n ı ş a n. Azərlə Aysulunun on birinci uşağı oldu... Naəlac qalıb bu uşağa da on birinci
imam Həsən Əsgərin adını qoyurlar... Daha başqa cür mümkün deyildi... Bundan sonra əkinlər
əkilmədi, torpaq becərilmədi, o, bunun dalınca dedi, bu, onun dalınca danışdı, ortaya ədavət düşdü,
onunla bu qanlı oldu, qonşu qonşunun xeyrinə yaramadı, dayıoğlu, bibioğluya fırıldaq gəldi, qız
atanın üzünə ağ oldu, ana çörəyi oğlundan əsirgədi... Bir gecə hardasa yıxılıb ölmüş Havalı
Ibrahimin qəbri pir oldu, hamı işini-gücünü bir tərəfə atıb Ibrahim pirindən təvəqqe umdu... Hamı
Mehdi Sahibi-Əzzamanın yolunu gözlədi... Kəndə aclıq düşdü, çörək yox idi, camaat gicitkəni
soyutma edib yeyirdi... Təkcə Azər işləyib balalarını yedirdirdi və Aysulu bişirdiyi xörəkdən kəndin
də ac uşaqlarına verirdi. Kəndin atları, eşşəkləri ac qalıb meşələrdə baxımsız idilər, canavarlar
camaatın əfəlləşdiyini görüb tövlələrə soxulurdu, qoyun-keçini tələf edirdi. Kəndin camaatı bir-biri
ilə didişirdi. Bu ondan bir ovuc noxud oğurlayırdı, o biri armud üstündə vurub bu birisinin başını
yarırdı... Camaat yeməyə şey tapmırdı, amma hər şeyə dözmək olardı, çünki Aysulu yenə boylu idi
və Mehdi Sahibi-Əzzamanın zühuruna az qalmışdı!.. Sonra hər şey əla olacaqdı!..
Aysulu (qorxu içində). Qaçaq burdan, Azər, qaçaq...
Azər (həyəcanla). Hara qaçaq? On bir uşağı götürüb hara qaçaq? On ikincini gözləyə-gözləyə
hara qaçaq?.. Ev-eşiyi atıb, torpağı başsız qoyub hara qaçaq?.. Hara pənah aparaq?.. Axı, nə üçün
qaçmalıyıq? Kimə pislik etmişik? Kimə nə boyun olmuşuq?
Aysulu. Mən qorxuram... Qorxuram!.. Qorxuram!..
D a n ı ş a n. Həmin gün Azər çöldə işdə idi və birdən-birə o kənddə kiminsə qışqırtısı
eşidildi...
328