AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 29 - 14.1.09 HOF VAN CASSATIE 119
onele rechtbank te Brussel, van 26 juni 2008.
De eiser voert in een memorie die aan dit arrest is gehecht, een middel aan.
Afdelingsvoorzitter Jean de Codt heeft verslag uitgebracht.
Advocaat-generaal Raymond Loop heeft geconcludeerd.
II. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
Middel
De verplichting om de vervallenverklaring van het recht tot sturen bijzonder
met redenen te omkleden, die bij artikel 195, vierde lid, van het Wetboek van
Strafvordering aan de rechtbank in hoger beroep is opgelegd, heeft, overeenkomstig
het tweede lid van datzelfde artikel, alleen betrekking op de keuze van
dergelijke straf en de bepaling van de duur ervan.
Het feit dat het vonnis dat een beklaagde veroordeelt wegens het besturen van
een voertuig niettegenstaande vervallenverklaring, de vermeldingen niet bevat
die vereist zijn voor de beslissing waarbij deze straf is opgelegd en voor de
datum van de kennisgeving die daarvan door het openbaar ministerie aan de
veroordeelde werd gedaan, levert bijgevolg geen schending op van de voormelde
wettelijke bepalingen.
Om regelmatig met redenen te zijn omkleed, moet het vonnis dat de
bestuuurder van een voertuig veroordeelt wegens rijden op de openbare weg
niettegenstaande vervallenverklaring van het recht tot sturen, evenwel het
bestaan vaststellen van een in kracht van gewijsde gegane gerechtelijke beslissing
tot vervallenverklaring en moet het de duur ervan vermelden, alsook de dag
van de kennisgeving die bij artikel 40 van de wet betreffende de politie over het
wegverkeer is bepaald.
Het bestreden vonnis vermeldt dat "uit het uittreksel van het in het dossier
overgelegde vonnis blijkt dat de [eiser] vervallen was verklaard van het recht tot
sturen van 9 november tot 16 november 2006".
Het vonnis stelt aldus zowel het bestaan van de veroordeling tot vervallenverklaring
als de duur ervan vast.
Door te vermelden dat de feiten bewezen waren "zoals omschreven", doen de
appelrechters eveneens opmerken dat die veroordeling in kracht van gewijsde
was gegaan op het ogenblik van de feiten en dat de eiser, overeenkomstig het
voormelde artikel 40, kennis had gekregen van de tegen hem uitgesproken
vervallenverklaring.
Zoals de eiser opwerpt, vermeldt het vonnis evenwel niet de datum waarop de
kennisgeving is verricht die bij artikel 40 is bepaald.
Het uittreksel van de veroordeling waarnaar het vonnis verwijst en dat bij het
dossier is gevoegd dat aan de correctionele rechtbank is voorgelegd, vermeldt
echter, onderaan de handtekening van de griffier die het uittreksel heeft afge-