AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

238 HOF VAN CASSATIE 22.1.09 - Nr. 58
g) die zich in ernstige mate schuldig heeft gemaakt aan valse verklaringen bij het
verstrekken van de inlichtingen die overeenkomstig dit hoofdstuk kunnen worden
verlangd.
Indien de aanbestedende dienst van de aannemer het bewijs verlangt dat hij niet in een
van de onder a), b), c), e) en f) genoemde omstandigheden verkeert, aanvaardt deze dienst
als voldoende bewijs:
- voor a), b) en c) een uittreksel uit het strafregister of, bij ontbreken daarvan, een
gelijkwaardig document, afgegeven door een gerechtelijke of bevoegde overheidsinstantie
van het land van oorsprong of van herkomst en waaruit blijkt dat aan deze eisen is
voldaan;
- voor e) en f) een door een bevoegde instantie van de betrokken Lid-Staat afgegeven
getuigschrift.
Indien geen zodanig document of getuigschrift door het betrokken land wordt afgegeven,
kan dit worden vervangen door een verklaring onder ede - of, in de Lid-Staten
waar niet in een eed is voorzien, door een plechtige verklaring - die door betrokkene is
afgelegd ten overstaan van een gerechtelijke of overheidsinstantie, een notaris of een
bevoegde beroepsorganisatie van het land van oorsprong of herkomst.
De Lid-Staten wijzen de instanties en organisaties aan die voor de afgifte van vorengenoemde
documenten bevoegd zijn en stellen de overige Lid-Staten en de Commissie
daarvan onverwijld in kennis".
Krachtens het algemeen rechtsbeginsel, volgens hetwelk de rechter geen rechtsnorm
mag toepassen die een hogere bepaling schendt, zoals artikel 159 van de Grondwet, dat
een toepassing van dat beginsel vormt, en krachtens het algemeen rechtsbeginsel, volgens
hetwelk bepalingen van internationaal recht (met inbegrip van het Gemeenschapsrecht)
voorrang genieten op bepalingen van nationaal recht, daar zij rechtstreekse werking
hebben, kon het hof van beroep de artikelen 15 en 25 van het koninklijk besluit van 22
april 1977 en de bepalingen van het bestek alleen toepassen indien (het hof) daaraan een
uitlegging gaf die verenigbaar was met de hiërarchisch hogere Europese bepalingen.
Het bestreden arrest, dat beslist dat de eiseressen in België als onderneming geregistreerd
dienden te zijn, schendt aldus de bepalingen van het E.E.G.-Verdrag, die de vrije
dienstverrichting binnen de Europese Unie waarborgen, alsook artikel 24, tweede lid, van
de voormelde richtlijn, artikel 159 van de Grondwet, en miskent het de in het middel
aangewezen algemene rechtsbeginselen. Het wordt immers niet betwist dat de eiseressen
de vereiste en gelijkwaardige fiscale en sociale attesten van hun nationale administratie
hadden voorgelegd - de enige attesten die volgens artikel 24 waren vereist. De verweerster
heeft niettemin de eiseressen uitgesloten van deelneming aan de litigieuze opdracht.
Door aldus te beslissen, schendt het bestreden arrest voormeld artikel 24 en, bijgevolg,
alle andere in het middel aangevoerde bepalingen, met uitzondering van artikel 149 van
de Grondwet.
De eiseressen verzoeken het Hof subsidiair om zijn uitspraak aan te houden en de
volgende twee prejudiciële vragen te stellen aan het Hof van Justitie van de Europese
Gemeenschappen :
1° Is het niet strijdig met het beginsel van het vrij verkeer binnen de Europese Unie en
met artikel 24, tweede lid, van de richtlijn 93/37/EEG van de Raad van 14 juni 1993
betreffende de coördinatie van de procedures voor het plaatsen van overheidsopdrachten
voor de uitvoering van werken, om aan de Belgische aanbestedende overheid de bevoegdheid
toe te kennen om de buitenlandse inschrijvers te verplichten de geldigheid van de
attesten die hen zijn overhandigd door de fiscale en sociale overheden van hun Staat en
waaruit blijkt dat zij de fiscale en sociale verplichtingen hebben nageleefd, door een