AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

310 HOF VAN CASSATIE 30.1.09 - Nr. 78
opgelegd wijst erop dat de beklaagde zich kan en mag vergenoegen met een passieve
houding, terwijl hij zich in die hypothese dan wel aan bepaalde (hoofdzakelijk financiële)
risico's blootstelt. In hoofde van de beklaagde volgt er impliciet uit het arrest geen 'positieve
verplichting tot loyale uitvoering' van de rechterlijke uitspraak. De overheid vroeg
en bekwam de middelen om de uitvoering te benaarstigen in geval van stilzitten van de
beklaagde. In casu gaf de overheid zelfs niet het signaal dat zij de uitvoering zou benaarstigen
door het arrest te laten betekenen.
Hieruit dient besloten dat indien de overheid geen gebruik gemaakt van de op haar
verzoek aangeboden middelen (hierboven omschreven), de beklaagde de overschrijding
van de redelijke termijn tegen de overheid kan inroepen.
II.8. De periode van 12 jaar en 10 maanden die verlopen is tussen de uitspraak van het
arrest en de betekening (eerste daad van uitvoering) is onverklaard gebleven. (De eiser)
geeft geen enkele oorzaak die deze termijn zou kunnen rechtvaardigen of zelfs maar
verklaren.
In de context van huidige zaak is deze termijn dan ook niet als redelijke termijn te
bestempelen zodat (de verweerder) zich terecht beroep op het EVRM.
II.9. In het licht van het voorgaande is de rechtbank dan ook van oordeel dat de vordering
van (de verweerder) gegrond is, gelet op de onverenigbaarheid van het door (de eiser)
gelegde beslag met artikel 6.1 van het EVRM, en de rechtspraak van het Europees Hof
voor de Rechten van de Mens dienaangaande.
In de lijn van eerdere rechterlijke uitspraken (o.a. Rechtbank van Eerste Aanleg
Brugge, 11 juni 1999, A.R. 99.126/A) is het gevolg van de overschrijding van de redelijke
termijn dat (de eiser) de uitvoering van het arrest van 18 februari 1987 niet meer kan
benaarstigen zodat de handlichting wordt bevolen van het beslag dat op grond van dit
arrest werd gelegd" (eerste blad tot en met het vierde blad van het beroepen vonnis van 31
oktober 2000).
Grieven
Te dezen werd niet betwist dat de verweerder door het arrest van het Hof van Beroep te
Brussel van 18 februari 1987 strafrechtelijk werd veroordeeld wegens het bouwen en
instandhouden van een paardenstal zonder voorafgaande schriftelijke vergunning, waarbij
hij, enerzijds, o.m. werd veroordeeld tot het herstel van de plaats in de vorige staat binnen
een termijn van tien maanden vanaf de datum van het arrest op straffe van verbeurte van
een dwangsom van 300 frank per dag vertraging, en waarbij, anderzijds, voor recht werd
gezegd dat, in zoverre de verweerder niet zelf tot het herstel zou overgaan, het bestuur van
ambtswege in de uitvoering van het vonnis kon voorzien.
Voorts staat vast dat de eiser, ter uitvoering van de aldus aan de verweerder opgelegde
verplichting tot herstel van de plaats in de vorige staat, het voormelde arrest op 30
december 1999 aan de verweerder liet betekenen, waarop de eiser vervolgens beslag liet
leggen op bepaalde roerende goederen van de verweerder ingevolge de dwangsommen die
in de periode van 30 december 1999 tot 30 maart 2000 volgens de eiser waren verbeurd
door de verweerder, die immers in gebreke was gebleven het herstel uit te voeren.
1. Eerste onderdeel
1.1. Het hof van beroep oordeelt, mede door de overname van het standpunt van de
beslagrechter in het beroepen vonnis, niet naar recht dat de eiser de uitvoering van de in
het arrest van 18 februari 1987 bevolen herstelmaatregel niet meer kan benaarstigen op
grond dat de eiser bijna dertien jaar heeft gewacht met deze uitvoering, zodat de redelijke
termijn in de zin van artikel 6.1 van het EVRM werd geschonden.
Artikel 6.1 van het EVRM waarborgt immers voor iedereen bij het vaststellen van zijn
burgerlijke rechten en verplichtingen o.m. het recht op een eerlijke behandeling van de