AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

258 HOF VAN CASSATIE 26.1.09 - Nr. 64
- vier jaar zo hij twintig of meer dienstjaren in de onderneming telt";
Artikel 17 : "§1. Wanneer de werknemer of de organisatie die zijn kandidatuur heeft
voorgedragen zijn reïntegratie heeft aangevraagd en deze door de werkgever niet werd
aanvaard binnen dertig dagen na de dag waarop het verzoek hem bij een ter post aangetekende
brief werd gezonden, moet deze werkgever aan de werknemer de bij artikel 16
bedoelde vergoeding betalen, evenals het loon voor het nog resterende gedeelte van de
periode tot het einde van het mandaat van de leden die het personeel vertegenwoordigen
bij de verkiezingen waarvoor hij kandidaat is geweest.
§2. In geval van betwisting moet de werkgever het bewijs leveren dat hij de reïntegratie,
die hem gevraagd werd, aanvaard heeft".
Te dezen is niet de vraag aan de orde welke waarde, in het vennootschappenrecht,
gehecht kan worden aan een beslissing die genomen werd door een onregelmatig samengestelde
raad van bestuur en onder welke voorwaarden een dergelijke beslissing nietig is
of nietig verklaard kan worden, maar veeleer de vraag of de verweerster haar aanvraag om
de eisers te ontslaan op regelmatige wijze bij het paritair comité heeft ingediend, terwijl
het volgens artikel 3, §1, van de wet van 19 maart 1991, de werkgever is die de beslissing
neemt om de beschermde werknemer of werknemers te ontslaan en die vervolgens het
paritair comité op de hoogte moet brengen van zijn voornemen om ze te ontslaan: "de
werkgever die een personeelsafgevaardigde of een kandidaat-personeels-afgevaardigde
wil ontslaan om economische of technische redenen, moet vooraf de zaak bij een ter post
aangetekende brief aanhangig maken bij het bevoegd paritair comité" (artikel 3, §1).
Kan men met andere woorden zeggen dat, wanneer de beslissing tot ontslag is goedgekeurd
door een niet regelmatig samengestelde raad van bestuur, het wel degelijk "de
werkgever" is die de beslissing heeft genomen en dat hij die beslissing vervolgens rechtsgeldig
aan het bevoegde paritair comité ter kennis heeft gebracht? Indien de beslissing om
een beschermde werknemer te ontslaan niet is genomen door het daartoe bevoegde
orgaan, kan dan nog gezegd worden dat de werkgever zijn beslissing tot ontslag rechtsgeldig
aan het paritair comité heeft voorgelegd?
Die vragen moeten negatief beantwoord worden.
Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 19 maart 1991 blijkt dat de regels
betreffende het ontslag van een beschermde werknemer de openbare orde raken, aangezien
zij ertoe strekken de verhoogde bescherming van de personeelsafgevaardigde van een
wettelijk kader te voorzien en de werkgever tegelijkertijd in staat te stellen hem om
economische of technische redenen te ontslaan.
Het feit dat de beslissing om de beschermde werknemer te ontslaan, alleen door de
werkgever zelf genomen kan worden, met uitsluiting van elke andere persoon, is een
essentiële voorwaarde voor de bescherming van de werknemer.
De beslissing om een bedrijf te sluiten, vormt een ernstige aantasting van de belangen
van de werknemers. Een dergelijke beslissing kan a fortiori niet genomen worden door
een onregelmatig samengestelde raad van bestuur, wanneer ze beschermde werknemers
treft. Dit is nu net de betekenis van de beschermingsmaatregelen die de wet van 19 maart
1991 ten voordele van de beschermde werknemers heeft ingevoerd.
Wat dat betreft, en in tegenstelling tot wat het arrest beweert, ondersteunt het vennootschappenrecht
het bepaalde van artikel 3, §1, van de wet van 19 maart 1991 en bevestigt
het de strikte uitlegging van die bepaling :
"De vennootschappen handelen door hun organen waarvan de bevoegdheden worden
vastgesteld door dit wetboek, het doel en de statuten" (artikel 61 van het Wetboek van
vennootschappen);
"Wanneer een plaats van bestuurder openvalt, hebben de overblijvende bestuurders het