AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

64 HOF VAN CASSATIE 8.1.09 - Nr. 17
derzoek inbegrepen), en laat hun eigen kosten, die door hem respectievelijk op het bedrag
van 684,14 euro en van 669.32 euro zijn begroot, te hunnen laste".
Grieven
Artikel 50, §2, eerste lid, van de wet van 9 juli 1975 betreffende de controle der verzekeringsondernemingen,
thans artikel 80, §2, eerste lid, sedert de wijziging van de nummering
van deze wet ten gevolge van het koninklijk besluit van 12 augustus 1994, zoals het
van kracht was op het ogenblik van de feiten, bepaalt dat het Fonds, in de gevallen
bepaald in §1, en in zoverre het de schade heeft vergoed, in de rechten van de benadeelde
treedt tegen de aansprakelijke personen en eventueel tegen hun verzekeraars.
Artikel 50, §3, derde lid, van de wet van 9 juli 1975 betreffende de controle der verzekeringsondernemingen,
thans artikel 80, §3, derde lid, sedert de wijziging van de nummering
van deze wet ten gevolge van het koninklijk besluit van 12 augustus 1994, zoals het
van kracht was op het ogenblik van de feiten, bepaalt dat het Fonds de aansprakelijke
persoon in het geding kan roepen, dat door de benadeelde tegen het Fonds wordt ingesteld.
Het bestreden vonnis wijst erop dat, aangezien het voertuig van de verweerder niet
verzekerd was, (de eiser) "een bedrag van 6.307,25 euro heeft moeten betalen aan de
verzekeraar van B. (dus Axa Belgium); vergeefs heeft hij de toestemming gevraagd om
zijn uitgaven rechtstreeks van (de verweerder) te mogen terugvorderen".
Het wijst tevens erop dat (de eiser) "vraagt dat hem akte zou worden verleend van een
betaling van 5.915,51 euro die dagtekent van 9 april 2001".
In zoverre dat vonnis de verweerder niet veroordeelt om (aan de eiser) de bedragen te
betalen die deze vroeger aan B. en aan diens verzekeraar had betaald tot vergoeding van
"materiële schade", ofschoon het niet werd betwist dat de eiser voor het bestreden vonnis
twee betalingen van respectievelijk 6.307,25 en 5.915,51 euro had verricht, schendt het
artikel 50, inzonderheid §2 en 3, van de wet van 9 juli 1975 betreffende de controle der
verzekeringsondernemingen, thans artikel 80, §2 en 3, sedert de wijziging van de nummering
van deze wet ten gevolge van het koninklijk besluit van 12 augustus 1994, zoals het
van kracht was op het ogenblik van de feiten.
In zoverre het bestreden vonnis de verweerder niet veroordeelt om (aan de eiser) de
bedragen te betalen die laatstgenoemde aan B. en aan diens verzekeraar betaald heeft als
vergoeding voor "materiële schade", ofschoon het elders erkent dat er een bedrag van
6.307,25 euro is betaald en het aan de eiseres akte verleent van de betaling van 5.915,51
euro, enerzijds, en erkent dat de eiser krachtens artikel 80, §2, van de wet van 9 juli 1975
over een subrogatoire rechtsvordering beschikt wanneer schadevergoeding is betaald,
anderzijds, antwoordt het bovendien niet op de conclusie van de eiseres. Althans bevat het
bestreden vonnis de vaststellingen niet die het Hof in staat stellen dat vonnis op zijn
wettigheid te toetsen. In zoverre het bestreden vonnis althans aan de eiser geen akte
verleent van de door hem op 5 juli 1996 gedane betaling van 6.307,25 euro, welk bedrag
moet worden verhoogd met de interest tegen de wettelijke rentevoet met ingang van 5 juli
1996 en van de reeds toegekende bedragen moet worden afgetrokken, hoewel die betaling
zelf niet werd betwist, schendt het tevens artikel 149 van de Grondwet.
Tweede middel
Geschonden wettelijke bepalingen
- artikel 50, §1 tot 3, van de wet van 9 juli 1975 betreffende de controle der verzekeringsondernemingen,
zoals het van kracht was ten tijde van de feiten, thans artikel 80, §1
tot 3, sedert de wijziging van de nummering van deze wet ten gevolge van het koninklijk
besluit van 12 augustus 1994, en voor de opheffing ervan bij de wet van 22 augustus 2002
en de invoeging ervan, bij dezelfde wet, in de wet van 21 november 1989 betreffende de