AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

80 HOF VAN CASSATIE 9.1.09 - Nr. 19
navordering van de niet-geheven rechten inleiden.
De verordening viseert zodoende de navordering van rechten, hetgeen wordt bevestigd
door de artikelen 3, 4 en 5 van diezelfde verordening.
De navordering onderscheidt zich evenwel van de invordering van rechten.
Van navordering is er slechts sprake voor zover er een aangifte werd ingediend waaruit
een verplichting tot betaling van de belastingen, zoals een douaneschuld, voorvloeit. De
navordering veronderstelt dat na de aanvaarding van die aangifte en na de verificatie en de
vrijgave van de goederen, ingevolge een controle a posteriori, komt vast te staan dat niet
alle rechten werden betaald omwille van een of andere reden, zoals een verkeerde benaming
of een te lage waarde, waardoor er aanvullende belastingen moeten worden ingevorderd.
Van invordering is er daarentegen sprake in de gevallen waarin er geen aangifte is ingediend
waaruit de verplichting tot betaling van in- of uitvoerrechten voortvloeide, zoals de
invoer zonder aangifte, de niet-zuivering van documenten of de onttrekking aan de doorvoer,
situatie waarin er nog geen invoerrechten werden betaald.
Te dezen waren de rechten, waarvan van verweerster betaling werd gevorderd, geenszins
rechten die voortvloeiden uit een aangifte voor een douaneregeling waaruit de
verplichting tot betaling van invoerrechten voortvloeide; de aanvankelijk gedane aangifte
betrof immers blijkens de eigen vaststellingen van het bestreden arrest de doorvoer van
niet-communautaire goederen, doorvoer waarvoor geen rechten verschuldigd zijn, noch
bij invoer, noch bij uitvoer.
Indien de rechten die in het kader van de huidige procedure door de eiser werden ingevorderd
weliswaar invoerrechten waren, werden zij ingevorderd, niet ingevolge een
aangifte bij invoer, doch omwille van de niet-aanzuivering van de T1-documenten en de
onttrekking in België van de goederen aan het doorvervoer, zoals door het bestreden arrest
op pagina 2, laatste alinea, en op pagina 11, derde alinea, werd vastgesteld, feiten die
slechts naderhand bij proces-verbaal van 29 november 1994 door de opsporingsinspectie
van de Belgische douane werden vastgesteld en aanleiding gaven tot de invordering van
invoerrechten.
In die omstandigheden kon het hof van beroep dan ook niet wettig beslissen dat terzake
toepassing van voornoemde verordening diende te worden gemaakt.
Besluit
Waar uit de door het hof van beroep in het bestreden arrest gedane vaststellingen duidelijk
blijkt dat de vordering van eiser betrekking had op de invordering van rechten, die
verschuldigd werden naar aanleiding van de niet-aanzuivering van de T1-documenten,
ingediend naar aanleiding van een communautair douanevervoer, en van de onttrekking
van de goederen aan de doorvoer in België, waardoor er in België invoerrechten verschuldigd
werden, kon het hof van beroep niet wettig beslissen dat de verordening 1697/79 van
24 juli 1979, welke uitsluitend van toepassing is op de hypothese waarin rechten, die
verschuldigd zijn voor goederen welke zijn aangegeven voor een douaneregeling waaruit
de verplichting tot betaling van dergelijke rechten, onder te verstaan rechten bij invoer of
uitvoer, voortvloeide, worden nagevorderd, op onderhavige zaak van toepassing was
(schending van artikelen 1, 2, 3, 4 en 5 van de EEG-Verordening nr. 1697/79 van de Raad
van 24 juli 1979 inzake de navordering van de rechten bij invoer of uitvoer die niet van de
belastingschuldige zijn opgeëist voor goederen welke zijn aangegeven voor een douaneregeling
waaruit de verplichting tot betaling van dergelijke rechten voortvloeide).
Tweede middel
Geschonden wettelijke bepalingen
- de artikelen 1.2.c), 2 en 3 van de EEG-Verordening nr. 1697/79 van de Raad van 24