AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 19 - 9.1.09 HOF VAN CASSATIE 77
december 2000, vormt een aanwijzing dat de communautaire wetgever de oorspronkelijke
doelstelling van de verlengde navorderingstermijn nogmaals wenst te benadrukken, ter
voorkoming van potentiële interpretatieverschillen als de onderhavige. […] 5.4.11. Een
andere uitleg zou inderdaad tot onaanvaardbare gevolgen leiden. Dit zou betekenen dat
het tijdstip van ‘ontdekking’ van de strafrechtelijk vervolgbare handelingen een
doorslaggevende rol gaat spelen. Dit tijdstip is in de eerste plaats nogal willekeurig. In de
tweede plaats moet niet uit het oog worden verloren dat de beperking van de
navorderingstermijn is gestoeld op het algemene beginsel van rechtszekerheid. Het komt
mij voor dat de rechtvaardiging voor verlenging van de navorderingstermijn erin is
gelegen dat het verrichten van strafrechtelijk vervolgbare handelingen, een onverkort
beroep op dit beginsel doet verspelen. Voorts komt het hanteren van het tijdstip van
'ontdekking' de rechtszekerheid niet ten goede omdat dit tot allerlei discussies aanleiding
kan geven omtrent de vraag wanneer nu de douaneautoriteiten in staat waren de
douaneschuld vast te stellen.”
De vraag of de verlengde termijn van navordering kan worden toegepast, is bijgevolg
niet afhankelijk van het tijdstip van de ontdekking van de strafrechtelijk vervolgbare
handeling. Het is rechtens irrelevant of dit voor dan wel na de driejarige vervaltermijn
plaatsgrijpt. In deze context legt geen enkele Europese norm of jurisprudentie op dat voor
de toepassing van de uitzonderingsbepaling in artikel 3 EG-Verordening nr. 1697/79 (later
artikel 221.3 in fine CDW en artikel 221.4 CDW) de strikte voorwaarde zou gelden dat
het onmogelijk moet geweest zijn de wettelijk verschuldigde douanerechten vast te stellen
binnen de periode van drie jaar na het ontstaan van de douaneschuld.
Het derde onderdeel van het tweede middel komt in zoverre dan ook gegrond voor.
Besluit: VERNIETIGING van het arrest in zoverre het oordeelt dat de vordering van de
eiser verjaard is.
ARREST
(A.R. C.07.0188.N)
I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF
Het cassatieberoep is gericht tegen een arrest, op 27 juni 2006 gewezen door
het Hof van Beroep te Antwerpen.
Raadsheer Eric Stassijns heeft verslag uitgebracht.
Advocaat-generaal Dirk Thijs heeft geconcludeerd.
II. FEITEN
Uit het bestreden arrest blijken de volgende relevante feiten:
1. De verweerster deed in 1992, met T1-documenten, aangifte van een aantal
zendingen melkpoeder, als niet-communautaire goederen met het oog op extern
communautair douanevervoer.
2. Uit een proces-verbaal opgesteld door de administratie der douane en
accijnzen op 29 november 1994, bleek dat een aantal van de door de verweerster
aangegeven zendingen niet geldig aan het kantoor van bestemming was aangebracht
en dat de T1-documenten niet werden aangezuiverd. De zendingen
zouden aan de doorvoer onttrokken zijn en door sluikvervoer in België aangeleverd
en in verbruik zijn gesteld.