AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

16 HOF VAN CASSATIE 5.1.09 - Nr. 3
Het arbeidshof wenst in dit verband nog te benadrukken dat als de bediende is
ontslagen met een opzeggingstermijn die korter is dan die waarop hij aanspraak kan
maken, het recht van de bediende op een aanvullende opzeggingsvergoeding wegens deze
onregelmatige beëindiging van de arbeidsovereenkomst ontstaat op het ogenblik van de
kennisgeving van de opzegging, hoewel de arbeidsovereenkomst nog tijdens de in acht
genomen opzeggingstermijn blijft voortbestaan, en dat dit recht van de bediende geen
'virtueel' recht is, maar een 'verworven' recht dat niet kan worden beïnvloed door latere
gebeurtenissen, ook niet door een ontslag door de werkgever wegens een dringende reden
tijdens de opzeggingstermijn.
(...)".
Grief
De in artikel 4, eerste lid, van de Voorafgaande Titel van het Wetboek van Strafvordering
gestelde regel krachtens welke de burgerlijke rechtsvordering die niet tezelfdertijd en
voor dezelfde rechters als de strafvordering wordt vervolgd, geschorst is zolang niet definitief
is beslist over de strafvordering, wordt gesteld omdat het strafvonnis, ten opzichte
van de afzonderlijke burgerlijke rechtsvordering, gezag van gewijsde heeft aangaande de
punten die aan de strafvordering en aan de burgerlijke rechtsvordering gemeen zijn.
De burgerlijke vordering waarover de burgerlijke rechter zijn uitspraak moet
opschorten tot de definitieve beslissing over de strafvordering, is die welke betrekking
heeft op punten die gemeenschappelijk zijn met de genoemde strafvordering en waarover
derhalve, tussen dezelfde partijen, niet in tegenspraak met de over deze laatste rechtsvordering
gewezen beslissing mag worden gevonnist.
Het arbeidshof stelt vast dat de verweerster ontslagen werd met een opzegtermijn van
zes maanden en oordeelt dat deze betekende opzegtermijn, gelet op artikel 82 van de Wet
van 3 juli 1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten, te kort was, nu de normale opzeggingstermijn,
aldus het arbeidshof, 24 maanden beliep.
Het arbeidshof stelt tevens vast dat de eiseres op 17 februari 2005 klacht instelde met
burgerlijke partijstelling tegen de verweerster, wegens een aantal strafrechtelijke
inbreuken, waarvan het minstens impliciet oordeelt dat deze te maken konden hebben met
de als dringende reden tot ontslag door de eiseres ingeroepen feiten.
Het arbeidshof oordeelt dan ook dat het zijn beslissing over de door verweerster op
grond van artikel 39,§1, van de genoemde Arbeidsovereenkomstenwet ingestelde vordering
tot betaling van een opzeggingsvergoeding diende te schorsen (voor wat betreft de
punten die gemeen zijn aan de beide vorderingen), doch enkel wat betreft de vordering tot
betaling van een opzeggingsvergoeding overeenstemmend met het niet verstreken
gedeelte van de betekende opzeggingstermijn van zes maanden.
Wanneer een werknemer, die gebonden is door een arbeidsovereenkomst van onbepaalde
duur, ontslagen wordt met een ontoereikende opzeggingstermijn, ontstaat zijn in
artikel 39,§1, van de genoemde Arbeidsovereenkomstenwet bedoelde recht op een aanvullende
opzeggingsvergoeding vanaf de kennisgeving van het ontslag, hoewel de arbeidsovereenkomst
tijdens de opzeggingstermijn blijft voortbestaan en dit recht in beginsel niet
kan worden beïnvloed door latere gebeurtenissen.
Dit recht, dat ertoe strekt de aan de werknemer ter kennis gebrachte, ontoereikende
opzeggingstermijn te vergoeden, gaat teniet om dezelfde redenen als die op grond
waarvan het recht op de opzegging zelf teniet gaat.
De werknemer die zich gedurende de opzeggingstermijn schuldig maakt aan een zwaarwichtige
fout die zijn ontslag om dringende reden, in de zin van artikel 35 van de
genoemde Arbeidsovereenkomstenwet rechtvaardigt, verliest het recht op de opzegging
en, bijgevolg, op de vergoeding die de ontoereikende duur van die termijn vergoedt.