AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

204 HOF VAN CASSATIE 20.1.09 - Nr. 51
ARREST
(A.R. P.08.1930.N)
I. RECHTSPLEGING VOOR HET HOF
Het cassatieberoep is gericht tegen het vonnis van de Strafuitvoeringsrechtbank
te Gent van 19 december 2008.
De eiser voert in een memorie die aan dit arrest is gehecht, vier middelen aan.
Raadsheer Paul Maffei heeft verslag uitgebracht.
Eerste advocaat-generaal Marc De Swaef heeft geconcludeerd.
II. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
Tweede middel
1. Het middel voert schending aan van artikel 23 Wet Strafuitvoering: de
bestreden beslissing oordeelt ten onrechte dat de beperkte detentie slechts kan
worden aangevraagd wanneer de veroordeelde voldoet aan het vereiste van een
onafgebroken wettig verblijf in het land; de Wet Strafuitvoering legt dergelijke
voorwaarde niet op.
2. Artikel 23, §1, Wet Strafuitvoering bepaalt dat de beperkte detentie en het
elektronisch toezicht kunnen worden toegekend aan de veroordeelde die:
1° zich, op zes maanden na, in de tijdsvoorwaarden bevindt voor de toekenning
van de voorwaardelijke invrijheidstelling, of
2° veroordeeld is tot één of meer vrijheidsstraffen waarvan het uitvoerbare
gedeelte niet meer dan drie jaar bedraagt.
Dezelfde paragraaf bepaalt daarenboven dat de veroordeelde bovendien dient
te voldoen aan de voorwaarden die bepaald zijn bij artikel 28, §1, of, in voorkomend
geval, bij de artikelen 47, §1, en 48.
Artikel 47, §1, dat hier van toepassing is vermits de eiser veroordeeld is tot
gevangenisstraffen van drie jaar of meer, bepaalt dat met uitzondering van de
voorlopige invrijheidstelling met het oog op verwijdering van het grondgebied of
met het oog op overlevering, de door titel V bepaalde strafuitvoeringsmodaliteiten
aan de veroordeelde kunnen worden toegekend voor zover er in hoofde
van de veroordeelde geen tegenaanwijzingen bestaan. Deze tegenaanwijzingen
hebben betrekking op :
1° de afwezigheid van vooruitzichten op sociale reclassering van de veroordeelde;
2° het risico van het plegen van nieuwe ernstige strafbare feiten;
3° het risico dat de veroordeelde de slachtoffers zou lastig vallen;
4° de houding van de veroordeelde ten aanzien van de slachtoffers van de
misdrijven die tot zijn veroordeling hebben geleid.