AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 37 - 16.1.09 HOF VAN CASSATIE 145
beogen en derhalve dergelijke mogelijkheid tot optreden zou ondersteunen, is het arrest
niet naar recht verantwoord daar het de artikelen 17 en 18 van het Gerechtelijk Wetboek,
69 en 73 van de Auteurswet van 30 juni 1994 schendt.
2.5. In zover het arrest oordeelt dat het in het arrest (p. 14-15, nr. 31) geciteerde artikel
2 (al. 2 en 3) van verweersters statuten voorziet in een recht van de verweerster om ook
vergoedingen te innen voor werken van "auteurs" die bij haar niet zijn aangesloten of
geen vennoot zijn van Sofam, heeft het arrest deze in het arrest vermelde bepaling uitgelegd
op een wijze die er onverenigbaar mee is. Het recht om voor specifieke auteurs in
rechte op te treden is immers door de voormelde statutaire bepaling uitdrukkelijk beperkt
tot het optreden voor "vennoten" en "aangeslotenen".
In zover het arrest in de bewoordingen van deze bepaling een recht ten gunste van de
beheersvennootschap (de verweerster) leest om ook in rechte vergoedingen te vorderen
die zouden toekomen aan niet-aangesloten auteurs die geen vennoot zijn, heeft het de aan
deze statutaire bepaling toekomende bewijskracht miskend en aldus artikelen 1319, 1320
en 1322 van het Burgerlijk Wetboek geschonden.
Derde onderdeel
Schending van de artikelen 1382, 1383 van het Burgerlijk Wetboek en 149 van de
Grondwet.
3.1. Het bestreden arrest kent een "globale billijke vergoeding toe van 12.500,00 euro
wegens gederfde reproductierechten". Het steunt deze beslissing op "de aard en de
omvang van de inbreuk" alsook op "de bijzonderheden van het geval" (arrest, p. 21, nr.
45).
In hun beroepsconclusie (derde conclusie tevens syntheseconclusie voor eerste en
tweede eisers; beroepsconclusie voor de derde eiser die de standpunten van de andere
twee eisers bijtreedt) hadden de eisers zowel het principe van door de verweerster gevorderde
schadevergoeding, bij gebrek aan persoonlijke schade (syntheseconclusie, p. 18, nr.
44 t/m 46) als de door de verweerster voorgestelde begrotingscriteria (tarieven) (syntheseconclusie
p. 19, nrs. 48-50) uitdrukkelijk betwist. Zij hadden daarbij o.m. gesteld (p. 19,
nr. 48) dat de rechter in concreto dient af te wegen wat de impact van de schade was.
Het arrest dat aan de verweerster een "billijke vergoeding" toekent doch daarbij in het
midden laat of het al dan niet toepassing maakt van de gekritiseerde tarieven en zich
beperkt tot een verwijzing naar "de aard en de omvang van de inbreuk" en "de bijzonderheden
van het geval", is, bij gebrek aan antwoord op de bovenvermelde in conclusie ingeroepen
middelen niet regelmatig gemotiveerd (schending van artikel 149 van de
Grondwet). Het is ook niet regelmatig gemotiveerd in zover het door de onduidelijke
motivering een controle op de wettigheid niet mogelijk maakt (schending van artikel 149
van de Grondwet). In zover tenslotte het arrest "in billijkheid" een vergoeding toekent
zonder te preciseren welke schade het vergoedt en waarom het zich beperkt tot een in
billijkheid vastgesteld bedrag, is het arrest niet naar recht verantwoord en schendt het de
artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek die het toekennen van schadevergoeding
onderwerpen aan het bewijs van een welbepaalde geleden schade die alleen door het
toegekend bedrag kan vergoed worden tenzij de rechter aantoont waarom hij in billijkheid
moet oordelen zonder rekening te houden met de door partijen, in casu de eisers, aangereikte
elementen.
3.2. Het arrest (p. 21, nr. 46) kent aan de verweerster een vergoeding toe van één euro
voor het "principe van de schending van morele rechten" "zonder dat een concrete schending
van de rechten van een auteur wordt aangevoerd".
Het arrest dat aldus erkent dat - zoals ook door de de eisers in hun beroepsconclusie
(syntheseconclusie, p. 19-20, nrs. 51-52) was aangevoerd - er geen concrete schending
van de (morele) rechten van een auteur kan vastgesteld worden, kon dan ook niet zonder