AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

228 HOF VAN CASSATIE 22.1.09 - Nr. 57
"Het bewijs leveren van diefstal is zeer moeilijk - behoudens heterdaad, getuigen,
bekentenissen ...; hetzelfde geldt voor braak wanneer het voertuig niet wordt teruggevonden,
zoals dat hier het geval was, zodat de vertrouwensband die tussen de verzekeraar
en zijn verzekerde moet bestaan maakt dat laatstgenoemde moet worden geloofd als zijn
verklaring geloofwaardig is en er geen reden is om eraan te twijfelen.
(...) Er is geen enkel gegeven om te twijfelen aan de echtheid van de verklaringen van
(de verweerder) en zijn echtgenote.
Het stelen van een voertuig met een beveiligingssysteem van het type transponder bij
klaarlichte dag op de parking van een warenhuis is op zichzelf geen verdacht gegeven.
Het betrokken voertuig, een cabriolet Peugeot 306 van het bouwjaar 2000, is uitermate
aanlokkelijk voor dieven. Het volstond dat de dief of de dieven een takelwagen
gebruikten, wat niet ongebruikelijk is en eventuele getuigen in de waan heeft gelaten dat
het voertuig defect was.
De inspecteur van de verzekeringsmaatschappij die, volgens zijn verslag, heel wat
controles en opzoekingen heeft verricht (...), heeft geen bedrieglijk element ontdekt. De
verzekerde en zijn echtgenote leken zeer tevreden over hun voertuig en waren niet van
plan het te verkopen. Zij genieten een zeer goede reputatie.
In feite voert de inspecteur van de maatschappij als enig element het feit aan dat het
I.S.S.E.P. de twee sleutels heeft onderzocht en dat daaruit blijkt dat op één zijde van een
van de twee sleutels hetzelfde spoor is teruggevonden als het spoor dat werd achtergelaten
door een geleider bij het maken van een kopie.
Dat gegeven brengt de verklaringen van (de verweerder) en zijn echtgenote niet in
diskrediet.
Dat verslag toont immers niet aan dat een kopie van een van de sleutels zou zijn
gemaakt.
(...) Uit al die gegevens volgt dat (de verweerder) voldoende aantoont dat het gedekte
schadegeval, met name de diefstal met braak, zich werkelijk heeft voorgedaan, aangezien
zijn aangifte van het schadegeval bij zijn verzekeringsmaatschappij en die van zijn echtgenote
bij de rijkswacht boven elke twijfel verheven zijn".
Grieven
Krachtens artikel 1315, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek moet hij die de uitvoering
van een verbintenis vordert, het bestaan daarvan bewijzen. Krachtens artikel 870 van
het Gerechtelijk Wetboek, moet, in dezelfde zin, iedere partij het bewijs leveren van de
feiten die zij aanvoert.
Met toepassing van die regels moet de verzekerde, die jegens zijn verzekeraar het recht
op een betaling doet gelden, de schade en het schadeverwekkend feit bewijzen en tevens
aantonen dat het risico dat tot stand is gekomen door de overeenkomst was gedekt en niet
uitgesloten.
Daaruit volgt dat het aan de verweerder, als verzekerde, stond om met alle geoorloofde
bewijsmiddelen aan te tonen dat de diefstal met braak, waarvan hij beweerde het slachtoffer
te zijn, werkelijk is gebeurd.
De rechter dient te beoordelen of dat bewijs al dan niet is geleverd, maar hij mag de
bewijslast niet omkeren.
Het arrest beslist dat de eiseres, als verzekeraar, de verweerder, haar verzekerde, moet
vergoeden voor de diefstal van zijn voertuig, op grond dat de vertrouwensband die tussen
de verzekeraar en zijn verzekerde moet bestaan, maakt dat laatstgenoemde moet worden
geloofd als zijn verklaring geloofwaardig is en er geen reden is om eraan te twijfelen en
dat eiseres niet aantoont dat aan de verklaringen van de verweerder kan worden getwij-