AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

6 HOF VAN CASSATIE 5.1.09 - Nr. 3
1. Situering
Verweerster was met de rechtsvoorgangster van eiseres verbonden door een
arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd.
Eiseres betekende aan verweerster de opzegging van de arbeidsovereenkomst met een
opzeggingstermijn van 6 maanden.
Verweerster stelde dat de haar betekende opzeggingstermijn te kort was en zij recht had
op 24 maanden in plaats van de toegekende 6 maanden.
Lopende de gegeven opzeggingstermijn van 6 maanden werd verweerster door eiseres
ontslagen wegens dringende reden.
Verweerster vorderde via gerechtelijke weg onder andere een aanvullende
opzeggingsvergoeding.
De arbeidsrechtbank oordeelde bij vonnis van 31 mei 2005 dat het ontslag wegens
dringende reden ongegrond was en dat de normale opzeggingstermijn niet in acht werd
genomen zodat verweerster recht had op een aanvullende opzeggingsvergoeding.
Na hoger beroep vanwege eiseres oordeelde het arbeidshof te Antwerpen bij arrest van
13 februari 2007, zonder zich uit te spreken over de gegrondheid van het ontslag wegens
dringende reden in afwachting van de afwikkeling van een strafzaak, dat verweerster
alvast recht had op een aanvullende opzeggingsvergoeding gelijk aan 18 maanden loon
namelijk het verschil tussen de normaal in acht te nemen opzeggingstermijn en de
toegekende opzeggingstermijn. De beslissing in verband met het recht op vergoeding voor
het resterend gedeelte van de oorspronkelijk toegekende, maar ingevolge het ontslag om
dringende reden niet gepresteerde opzegtermijn werd opgeschort.
2. Het middel.
In het enig middel voert eiseres aan dat de appelrechters niet wettig konden oordelen
dat reeds uitspraak kon gedaan worden over het recht op aanvullende
opzeggingsvergoeding. De appelrechters beschouwen deze vergoeding ten onrechte als
een “verworven recht” dat niet kan beïnvloed worden door een ontslag wegens dringende
reden, door de werkgever gegeven tijdens de ontoereikende opzeggingstermijn.
Eiseres stelt dat het recht op een aanvullende opzeggingsvergoeding teniet gaat om
dezelfde redenen als die op grond waarvan het recht op de opzegging zelf teniet gaat.
De werknemer die zich tijdens de opzeggingstermijn bezondigt aan een zwaarwichtige
fout die zijn ontslag om dringende reden rechtvaardigt, verliest het recht op de opzegging
en bijgevolg op de vergoeding wegens een ontoereikende opzeggingstermijn.
3. De opzeggingsvergoeding en de rechtspraak van Uw Hof.
3.1. De opzegging is de handeling waardoor een partij aan de andere ter kennis brengt
dat zij de voor onbepaalde tijd gesloten arbeidsovereenkomst wil beëindigen 3 , of nog, de
voorafgaande mededeling van een partij aan een andere partij van de datum waarop de
arbeidsovereenkomst moet eindigen. 4 De opzegging is dus een wettelijke vorm van
ontslag met een tijdsbepaling.
Nu de opzegging een wettelijke wijze van het beëindigen van de arbeidsovereenkomst
is, wordt de arbeidsovereenkomst bij de kennisgeving van de opzegging, ongeacht of een
voldoende opzeggingstermijn wordt betekend, beëindigd en hoeft de partij van wie de
opzegging uitgaat bij het verstrijken van de termijn geen handeling meer te stellen om de
arbeidsovereenkomst te doen eindigen. De arbeidsovereenkomst gaat op dat ogenblik
3 Cass., 10 dec.1975, AC 1975-1976, 447.
4 Cass., 23 maart 1981, AC 1980-1981, 817.