AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

8 HOF VAN CASSATIE 5.1.09 - Nr. 3
opzeggingsvergoeding intrest verschuldigd is vanaf het ogenblik waarop de
opzeggingsvergoeding eisbaar is, dit wil zeggen vanaf het ogenblik van de kennisgeving
van de opzegging 13 .
3.6. In diverse arresten nam Uw Hof aan dat het recht op een aanvullende opzeggingsvergoeding
niet kan beïnvloed worden door latere gebeurtenissen. 14
3.6.1. Zo werd bij arrest van 24 maart 1966
15
geoordeeld dat het recht op een aanvul-
lende opzeggingsvergoeding blijft bestaan wanneer de werknemer tijdens de duur van de
te korte opzeggingstermijn overlijdt, zodat de erfgenamen van de werknemer die overlijdt
na de kennisgeving van de te korte opzeggingstermijn, doch voor het verstrijken ervan,
aanspraak kunnen maken op de aanvullende opzeggingsvergoeding.
3.6.2. In de zaak die aanleiding gaf tot het arrest van Uw Hof van 6 maart 200016
werd
een werkneemster ontslagen met een te korte opzeggingstermijn van 12 maanden. De
werkgever was nadien bereid de wettelijk bepaalde opzeggingstermijn van 21 maanden na
te leven doch de werkneemster weigerde een onderling akkoord met de werkgever.
Tijdens de te korte opzeggingstermijn ging de werkgever over tot onmiddellijke beëindiging
van de arbeidsovereenkomst omdat de werkneemster negatief reageerde op alle
mogelijke voorstellen tot reclassering, zij tijdens de opzegperiode herhaaldelijk ziek was
en zij op geen enkele wijze haar taken en verantwoordelijkheden opnam zoals vóór het
ontslag. De werkgever betaalde een opzeggingsvergoeding uit voor 12 maanden verminderd
met de gepresteerde dagen. De werkneemster vorderde evenwel een bijkomende
opzeggingsvergoeding overeenstemmend met het loon over 9 maanden. Zowel de arbeidsrechtbank
als het arbeidshof oordeelden dat die vordering ongegrond was gelet op de
negatieve houding van de werkneemster.Het arbeidshof stelde dat de opzeggingstermijn
die aan de werknemer wordt verstrekt tot doel heeft hem in staat te stellen ondertussen uit
te zien naar een andere gelijkwaardige dienstbetrekking; dat de werkgever grote bereidheid
vertoonde de werkneemster hierbij te helpen maar dat uit het dossier blijkt dat het de
werkneemster niet zozeer te doen was om dadelijk een andere betrekking te vinden, nog
minder om de bestaande arbeidsovereenkomst naar behoren en ter goeder trouw uit te
voeren.
Het arbeidshof stelde dat:
“gezien de negatieve ingesteldheid het dan ook voorkomt dat het systeem van een
ruime opzeggingstermijn ingevolge anciënniteit, leeftijd en functie, getoetst aan de particuliere
gegevens eigen aan de zaak, zodanig moet functioneren dat de werkneemster er
moest toe worden aangezet zelf naar ander werk uit te zien. Een resterende opzeggingstermijn
zoals verleend komt redelijk voor. Het beroep inzake opzeggingsvergoeding is ongegrond.”
Uw Hof vernietigde dit arrest en oordeelde dat:
- krachtens artikel 39 van de Arbeidsovereenkomstenwet, de verschuldigde opzeggingsvergoeding
bij het einde van de bij de opzegging in acht genomen opzeggingstermijn
gelijk is aan het lopend loon dat overeenstemt met de duur van het gedeelte van de opzeggingstermijn
waarop de bediende aanspraak kan maken, dat bij de opzegging niet in acht
werd genomen;
- in geval van onmiddellijke beëindiging van de arbeidsovereenkomst zonder dringende
reden door de werkgever tijdens de door hem bij de opzegging in acht genomen opzeggingstermijn
de alsdan verschuldigde opzeggingsvergoeding gelijk is aan het lopend loon
LENAERTS.
13 Cass. 1 april 1985, Arr. Cass. 1984-85, 1047; Cass. 30 november 1992, Arr. Cass. 1992-93, 1363.
14 Cass., 14 april 2003, AC 2003, 996; Cass., 26 februari 2007, J.T.T., 2007, 239 met conclusie toenmalig
eerste advocaat-generaal J.-F. LECLERCQ.
15 Cass., 24 maart 1966, Pas.1966, I 957.
16 Cass., 6 maart 2000, AR S.99.0161.N, AC 2000, nr. 155.