AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

82 HOF VAN CASSATIE 9.1.09 - Nr. 19
Deze dagvaarding dateert evenwel van meer dan 4 jaar na het ontstaan van de kwestieuze
douaneschulden.
De procedure tot invordering werd dus ruim na de wettelijke driejarige vervaltermijn
opgestart.
Artikel 3 van de Verordening nr. 1697/79 bepaalt dat wanneer de bevoegde autoriteiten
constateren dat zij ingevolge een strafrechtelijk vervolgbare handeling niet in staat waren
het juiste bedrag van de wettelijk verschuldigde rechten bij invoer of bij uitvoer terzake
van het betrokken goed vast te stellen, de in artikel 2 vastgestelde termijn niet van toepassing
is. In dat geval geschiedt de navordering door de bevoegde autoriteiten overeenkomstig
de op dit gebied in de lidstaten geldende bepalingen.
Deze uitzondering op de als algemene regel geldende driejarige vervaltermijn dient
beperkend geïnterpreteerd te worden. Wanneer de douaneautoriteiten binnen een termijn
van drie jaar te rekenen vanaf de datum waarop de douaneschuld is ontstaan in staat
waren het juiste bedrag van de wettelijk verschuldigde rechten vast te stellen en de schuldenaar
te identificeren, doch ondanks deze wetenschap om welke reden dan ook hebben
nagelaten de vereiste kennisgeving/mededeling binnen de driejarige periode aan de schuldenaar
te laten geworden, kunnen de douaneautoriteiten zich niet beroepen op de in voornoemd
artikel 3 bepaalde uitzonderingsregel, zelfs niet indien een strafrechtelijk vervolgbare
handeling aan de basis zou liggen van de ingevorderde douaneschuld.
(De eiser en de Belgische Staat) stellen tot boeking overgegaan te zijn op 1 september
1994, hetzij ruim binnen de termijn van drie jaar te rekenen vanaf het ontstaan van de
douaneschuld, hetgeen betekent dat zij binnen de termijn van drie jaar vanaf het ontstaan
van de douaneschulden bij invoer in de periode tussen 22 april 1992 en 11 december 1992
in staat waren om het juiste bedrag van rechten te berekenen en de schuldenaar te identificeren.
Zij hebben evenwel - om welke redenen dan ook - nagelaten om (de verweerster)
binnen de voormelde driejarige verjaringstermijn kennis te geven van het bedrag van de
rechten of het bedrag van de rechten mee te delen en kunnen zich dus niet beroepen op de
in artikel 3 van de Verordening nr. 1697/79 gestipuleerde uitzonderingsregel.
Uit hetgeen voorafgaat blijkt dat de vordering van (de eiser) verjaard is".
Grieven
(...)
Derde onderdeel
Artikel 2 van de EEG-Verordening nr. 1697/79 van de Raad van 24 juli 1979 inzake de
navordering van de rechten bij invoer of uitvoer die niet van de belastingschuldige zijn
opgeëist voor goederen welke zijn aangegeven voor een douaneregeling waaruit de
verplichting tot betaling van dergelijke rechten voortvloeide, stelt:
"1. Wanneer de bevoegde autoriteiten constateren dat het gehele of gedeeltelijke bedrag
van de rechten bij invoer of bij uitvoer dat wettelijk verschuldigd is voor een goed dat is
aangegeven voor een douaneregeling waaruit de verplichting tot betaling van dergelijke
rechten voortvloeien, niet van de belastingschuldige is opgeëist, leiden zij een procedure
in tot navordering van de niet-geheven rechten.
Deze procedure kan echter niet meer worden ingeleid na een termijn van drie jaar vanaf
de dag waarop het oorspronkelijk van de belastingschuldige opgeëiste bedrag is geboekt,
of, indien geen boeking heeft plaatsgevonden, vanaf de dag waarop de douaneschuld ter
zake van het betrokken goed is ontstaan.
2. De procedure tot navordering in de zin van lid 1 wordt ingeleid door kennisgeving
aan de betrokkene van het bedrag van de rechten bij invoer of bij uitvoer dat hij verschul-