AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

56 HOF VAN CASSATIE 7.1.09 - Nr. 13
Aangezien de feiten gecontraventionaliseerd werden, dienden de appelrechters
niet na te gaan of de door de eiser aangevoerde verschoningsgrond van uitlokking
bestond die bij artikel 411 Strafwetboek is bepaald, vermits uit artikel 414
van dat wetboek volgt dat de wettelijke verschoningsgrond alleen betrekking
heeft op misdaden en wanbedrijven en niet op overtredingen.
Het middel dat gericht is tegen een overtollige reden, is niet ontvankelijk.
Ambtshalve onderzoek van de beslissing over de strafvordering
De substantiële of op straffe van nietigheid voorgeschreven rechtsvormen zijn
in acht genomen en de beslissing is overeenkomstig de wet gewezen.
B. In zoverre het cassatieberoep gericht is tegen de beslissingen die, op de
burgerlijke rechtsvordering van de verweerder tegen de eiser, uitspraak doen
over
1. het aansprakelijkheidsbeginsel en de omvang van de schade
Overige onderdelen van het eerste middel
De appelrechters oordelen dat de verweerder "het incident (niet had)
uitgelokt", op grond van de vaststelling dat, "hoewel de twist was afgelopen en
[hij] de woning verliet, hij door [de eiser] werd ingehaald en die hem heeft vastgegrepen
en in een lager gelegen berm heeft geduwd".
De appelrechters verantwoorden hun beslissing aldus naar recht.
Het middel kan in zoverre niet worden aangenomen.
2. kosten
Tweede middel
Eerste onderdeel
De eiser betoogt dat het vonnis dat hem in de kosten veroordeelt, de artikelen
162bis, 194 en 211 Wetboek van Strafvordering schendt, vermits de verweerder
op zijn incidenteel beroep in het ongelijk is gesteld.
In zoverre het middel de schending aanvoert van artikel 211 Wetboek van
Strafvordering, dat toepasselijk is op het hof van beroep, faalt het naar recht.
Naar luid van artikel 162bis van het voormelde wetboek, dat bij artikel 194 op
de correctionele rechtbank toepasselijk is verklaard, veroordeelt ieder veroordelend
vonnis, uitgesproken tegen de beklaagde en tegen de personen die voor het
misdrijf burgerrechtelijk aansprakelijk zijn, hen tot het betalen aan de burgerlijke
partij van de rechtsplegingsvergoeding bedoeld in artikel 1022 Gerechtelijk
Wetboek.
De eiser, beklaagde, is veroordeeld op de burgerlijke rechtsvordering die tegen
hem door de verweerder, burgerlijke partij, was ingesteld, en de omstandigheid
dat het incidenteel beroep van laatstgenoemde niet gegrond is verklaard,
ontneemt hem de hoedanigheid van in het ongelijk gestelde partij niet.