AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

312 HOF VAN CASSATIE 30.1.09 - Nr. 78
beslissing aldus evenmin regelmatig met redenen is omkleed en dienvolgens ook artikel
149 van de Grondwet schendt.
2. Tweede onderdeel
Overeenkomstig artikel 6.1 van het EVRM heeft iedereen bij het vaststellen van zijn
burgerlijke rechten en verplichtingen o.m. het recht op een eerlijke behandeling van de
zaak binnen een redelijke termijn door een onafhankelijke en onpartijdige rechterlijke
instantie.
De overschrijding van de redelijke termijn bij de uitoefening van een recht impliceert
evenwel niet dat dit recht zou vervallen of door de titularis ervan, zelfs als dit een overheid
is, niet meer zou kunnen worden uitgeoefend. Deze sanctie blijkt immers noch uit
artikel 6.1 van de voormelde verdragsbepaling, noch uit enige andere wettelijke of decretale
bepaling of algemeen rechtsbeginsel.
Evenmin is de beslagrechter, krachtens zijn rechtsmacht om bij toepassing van artikel
1498 van het Gerechtelijk Wetboek te oordelen over de rechtmatigheid en de regelmatigheid
van een beslag, ertoe gerechtigd om, bij een door hem vastgestelde overschrijding
van de redelijke termijn n.a.v. de uitvoering van een rechterlijke beslissing, te oordelen
dat de beslagleggende schuldeiser niet meer gerechtigd is om deze beslissing uit te
voeren. Te dezen stond immers vast dat er van verjaring van het recht op uitvoering van
de herstelvordering geen sprake was en dat de actualiteit van de desbetreffende titel als
zodanig derhalve niet ter discussie kon worden gesteld.
Te dezen oordelen de appelrechters, n.a.v. eisers hoger beroep tegen de beroepen
beslissing van de beslagrechter, dat de eisers vordering om het in het arrest van 18
februari 1987 bevolen herstel uit te voeren, in beginsel weliswaar slechts zou verjaren in
de loop van het jaar 2008, doch dat de eiser hoe dan ook de redelijke termijn heeft laten
verstrijken vooraleer tot deze uitvoering over te gaan.
Deze laatste vaststelling laat evenwel niet toe om op een wettige wijze tot het besluit te
komen dat de eiser niet meer gerechtigd zou zijn om de uitvoering te benaarstigen van het
bevolen herstel, aangezien die sanctie door geen enkele verdragsrechtelijke, wettelijke of
decretale bepaling wordt voorgeschreven noch mogelijk wordt gemaakt.
Door te dezen, in navolging van het beroepen vonnis van de beslagrechter, te oordelen
dat eiser de uitvoering van het arrest van 18 februari 1987 niet meer kon benaarstigen en
door dienvolgens de handlichting te bevelen van het n.a.v. die uitvoering gelegde beslag,
hieruit volgt dat het hof van beroep in het bestreden arrest dan ook artikel 1498 van het
Gerechtelijk Wetboek en artikel 6.1 van het Europees Verdrag tot Bescherming van de
Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden, ondertekend te Rome op 4
november 1950 en goedgekeurd bij wet van 13 mei 1955 schendt.
3. Derde onderdeel
De algemene beginselen van behoorlijk bestuur, die ook bindend zijn voor eiser,
kunnen in de regel geen afwijking van de wet rechtvaardigen.
Het hof van beroep kon te dezen, in navolging van de beroepen beslissing van de
beslagrechter, de eiser dan ook niet wettig het recht ontzeggen om de uitvoering van het
arrest van 18 februari 1987 na te streven op grond dat "het ongemotiveerd en langdurig
negeren van een rechterlijke uitspraak" een daad van onbehoorlijk bestuur zou opleveren.
Nu in het bestreden arrest uitdrukkelijk wordt vastgesteld dat eisers vordering om het in
het arrest van 18 februari 1987 bevolen herstel uit te voeren in beginsel slechts zou
verjaren in de loop van het jaar 2008, kon het hof van beroep, als beslagrechter in hoger
beroep, mede gelet op zijn rechtsmacht om bij toepassing van artikel 1498 van het
Gerechtelijk Wetboek te oordelen over de rechtmatigheid en de regelmatigheid van een
beslag, dan ook niet wettig oordelen dat de beslagleggende schuldeiser, ingevolge een