AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

74 HOF VAN CASSATIE 9.1.09 - Nr. 19
feitelijkheden van sluikinvoer of sluikuitvoer. In die situaties is immers geen sprake van
enige regelmatige douaneaangifte of latere dedouanering. Bovendien blijkt uit de lezing
van artikel 3 EG-Verordening nr. 1697/79 onmiskenbaar dat deze uitzonderingsregel
eveneens opgaat in het geval van een toestand alwaar een al dan niet regelmatige
douaneaangifte ingediend werd, maar waar geen regelmatige beëindiging van de
douaneregeling tot stand gekomen is. Enerzijds betreft dit onloochenbaar een
strafrechtelijk vervolgbare handeling, anderzijds kan uit een onttrekking aan het
douanetoezicht niet anders dan de onmogelijkheid afgeleid worden dat de
controlediensten het precieze bedrag van de wettelijk verschuldigde rechten op empirische
wijze zouden kunnen vaststellen of verifiëren. De loutere aanwezigheid van een
aanvankelijke douaneaangifte maakt de toepassing van artikel 3 EG-Verordening nr.
1697/79 dan ook geenszins onmogelijk.
8. In de voorliggende zaak werd door de Belgische douaneautoriteiten vastgesteld dat
een aantal zendingen van het melkpoeder niet aan het kantoor van bestemming
aangeboden bleken te zijn, zodat de T1-documenten niet aangezuiverd werden en de
zendingen aan de doorvoer onttrokken werden. Deze feiten betreffen duidelijk
strafrechtelijk vervolgbare handelingen, vermits deze naar Belgisch recht strafbaar gesteld
worden krachtens respectievelijk artikel 257, §1 AWDA en artikel 257, §3 AWDA.
Bovendien blijkt onder meer uit de verbalisering van 29 november 1994 dat het op dat
ogenblik, i.e. na de wederrechtelijke onttrekking van de zendingen en de vermoedelijke
ingebruikstellingen zonder dedouanering, niet langer mogelijk was het juiste bedrag van
de wettelijk verschuldigde invoerrechten vast te stellen. Nu overeenkomstig de initiële
aangifte van de verweerster de verschuldigde rechten beweerdelijk nihil waren, kan de
onttrekking aan het douanetoezicht niet anders geapprecieerd worden dan als een tot stand
gebrachte onmogelijkheid voor de inspectiediensten om de juiste douanerechten van het
kwestieuze transport te verifiëren. Aan de dubbele voorwaarde van artikel 3 EG-
Verordening nr. 1697/79 is in casu dan ook voldaan.
Dienvolgens is deze uitzonderingsbepaling ten volle van toepassing en moet op grond
van het tweede lid van artikel 3 de navordering dan ook geschieden overeenkomstig de
internrechtelijke termijnen. Naar Belgisch recht moet hiertoe de verjaringstermijn bepaald
in artikel 2262 BW geëerbiedigd worden.
9. Het bestreden arrest benadrukt dat de uitzonderingsbepaling van artikel 3 EG-
Verordening nr. 1697/79 beperkend geïnterpreteerd moet worden. In die context had de
eiser, nu deze zelf aangeeft tot boeking overgegaan te zijn op 1 september 1994 en nu de
kwestieuze schulden ontstaan zijn in 1992, binnen de periode van drie jaar de vereiste
mededeling aan de schuldenaar moeten voldoen, daar het precieze bedrag van de
verschuldigde rechten berekend kon worden. Aangezien deze kennisgeving in casu slechts
plaatsgevonden heeft nadat meer dan drie jaren verstreken zijn, zou de eiser zich, naar het
oordeel van de appelrechter, niet kunnen beroepen op de voornoemde uitzonderingsregel.
In dergelijke gedachtengang wordt de toepassing van de uitzonderingsbepaling van artikel
3 EG-Verordening nr. 1697/79 niet langer mogelijk gemaakt wanneer het juiste bedrag
van de verschuldigde rechten vastgesteld kan worden binnen de driejarige termijn en dit
binnen deze termijn niet ter kennis gebracht wordt van de betrokken schuldenaar. Het
bestreden arrest leidt uit de door de eiser beweerde boeking van 1 september 1994 af dat
deze in staat was het juiste bedrag aan douanerechten te becijferen binnen een termijn van
drie jaar na het ontstaan van deze schuld. Nochtans wordt deze boeking niet aanvaard als
een boeking in de betekenis van artikel 2.1, lid 2 EG-Verordening nr. 1697/79. Uit stuk 29
van het stukkenbundel van de eiser blijkt dit immers niet meer te zijn dan een ‘globaal
overzicht-boekhouding der vastgestelde rechten’, gedateerd op 11 mei 2000, zonder
vermelding van de naam van de verweerster of het van het verschuldigde bedrag (cfr.