AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

300 HOF VAN CASSATIE 29.1.09 - Nr. 76
moet worden opgevat als de burgerlijke woonplaats, omschreven in artikel 102
van het Burgerlijk Wetboek als het hoofdverblijf van de persoon, faalt naar recht.
Tweede middel
Het arrest van 29 juni 2007 oordeelt dat "het beginsel van de wilsautonomie
van de partijen zich niet uitstrekt (...) tot de omschrijving van de gronden tot
ontbinding van het huwelijk die enkel het werk van de wetgever kan zijn", dat
"(de eiseres) ten onrechte betoogt dat, toen zij in 1954 in het huwelijk trad, het
huwelijk 'onaantastbaar' of 'onontbindbaar' was (...) aangezien er (...) reeds toen
twee vormen van echtscheiding bestonden", dat "van de wetgever niet kan
worden geëist dat hij de uitoefening van onze huidige rechten voor onbepaalde
tijd in de toekomst zou waarborgen" en dat de eiseres "niet ernstig (kan) beweren
dat zij niet gehuwd zou zijn, indien zij had geweten dat haar huwelijk op grond
van feitelijke scheiding had kunnen worden ontbonden".
Het arrest antwoordt aldus op de conclusie waarin de eiseres betoogde dat de
toepassing van artikel 232 van het Burgerlijk Wetboek haar gewettigd
vertrouwen in de bescherming van de wet en in het door de verweerder gegeven
woord miskent.
Voor het overige geldt als regel dat een nieuwe wet van toepassing is, niet
alleen op de toestanden die na de inwerkingtreding ervan zijn ontstaan, maar ook
op de toekomstige gevolgen van toestanden die onder de vorige wet zijn ontstaan
en die zich voordoen of blijven voortduren onder de nieuwe wet, voor zover die
toepassing geen afbreuk doet aan reeds onherroepelijk vastgestelde rechten.
Een wet die een nieuwe echtscheidingsgrond invoert is, bij ontstentenis van
een overgangsbepaling, onmiddellijk van toepassing op alle personen die
gehuwd waren op het ogenblik van de inwerkingtreding ervan, ongeacht het tijdstip
waarop hun huwelijk werd voltrokken.
De gronden tot ontbinding van het huwelijk zijn immers niet zo nauw met het
instituut huwelijk verbonden dat de bepaling van de erop toepasselijke wet als
een uitgemaakte zaak moet worden beschouwd op het ogenblik van de voltrekking
van het huwelijk.
Het arrest, dat artikel 232, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek toepast op de
partijen die gehuwd zijn voor de inwerkingtreding van de wet van 1 juli 1974 tot
wijziging van sommige artikelen van het Burgerlijk Wetboek en van het Gerechtelijk
Wetboek betreffende de echtscheiding, verantwoordt zijn beslissing naar
recht.
Het middel kan niet worden aangenomen.
Kosten
De verweerder vordert dat de in artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek
bedoelde rechtsplegingsvergoeding zou worden begrepen in de kosten waarin de
eiseres, wiens vordering wordt afgewezen, zal worden veroordeeld.
Het Hof dat naar luid van artikel 147, tweede lid, van de Grondwet niet in de