AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

346 HOF VAN CASSATIE 30.1.09 - Nr. 83
De beslissing schorst de eiser gedurende 3 maanden.
De verweerster, de Orde van architecten, voert een middel van niet-ontvankelijkheid
van de voorziening aan, doordat ze laattijdig is, daar ze werd ingesteld meer dan een
maand na de kennisgeving aan de Orde, dit is de termijn bepaald in artikel 33, derde lid,
van de Architectenwet: de voorziening werd aan de orde betekend op 14 april 2008 en
werd 18 april 2008 neergelegd ter griffie van het Hof. De kennisgeving van de bestreden
beslissing werd, bij aangetekende zending, aangeboden aan de post op donderdag 13
maart 2008.
Krachtens het (nieuwe) artikel 53bis, 2°, van het Gerechtelijk Wetboek, begint de
termijn - in dezen de termijn om een cassatieberoep in te stellen - ten aanzien van de
geadresseerde, te lopen vanaf de derde werkdag die volgt op die waarop de brief aan de
postdiensten overhandigd werd, tenzij de geadresseerde het tegendeel bewijst. Krachtens
het artikel 54 van het Gerechtelijk Wetboek, wordt een in maanden bepaalde termijn
berekend van de zoveelste tot de dag vóór de zoveelste.
De verweerster gaat er klaarblijkelijk vanuit dat de zaterdag geen werkdag is. De eerste
werkdag, in dit geval, dus een vrijdag en de tweede een maandag zijnde, was de derde
werkdag dinsdag 18 maart 2008. De cassatietermijn verliep dus op 17 april 2008. Het op
18 april 2008 ter griffie van het Hof neergelegde voorziening is derhalve een dag te laat
ingesteld.
De vraag kan dus gesteld wordt of, voor de toepassing van artikel 53bis, 2°, van het
Gerechtelijk Wetboek, de zaterdag al dan niet een werkdag is.
In deze zaak is het antwoord op deze vraag weliswaar niet beslissend: als de zaterdag
wel als een werkdag beschouwd wordt, is het cassatieberoep alleszins laattijdig, daar de
derde werkdag dan maandag 17 maart 2008 is … en de cassatietermijn dan verliep op
woensdag 16 april 2008.
In uw arrest zal U evenwel deze derde werkdag toch moeten bepalen om het begin van
de cassatietermijn vast te stellen, zodat daaruit minstens impliciet zal blijken hoe het Hof
die zaterdag kwalificeert en zodat de vraag dan toch niet zonder belang is.
Het (impliciete) standpunt van de verweerster (zaterdag geen werkdag) lijkt me te
moeten worden gevolgd.
In een artikelsgewijze commentaar op artikel 53 bis Ger.W 2 .leest men dat in het
burgerlijk procesrecht de zaterdag geen werkdag is en dat dit kan afgeleid worden uit de
tekst van artikel 53 Ger.W., waarvan het tweede lid bepaalt dat de vervaldag van een
termijn wordt verplaatst naar de eerstvolgende werkdag, wanneer die een zaterdag,
zondag of een wettelijke feestdag is. Deze vergelijking is niet adequaat in de mate dat
deze tekst betrekking heeft op de zaterdag als vervaldag, d.i. de dag waarop de termijn -
zoals deze om een als in art. 48 Ger.W. bedoelde proceshandeling (bv. een
cassatieberoep) te verrichten – eindigt, d.i. ook een dag waarop de griffie gesloten is en
waarop deze proceshandeling ter griffie dus niet kan worden verricht – behoudens
elektronische handeling, voorzien in het nieuwe art. 52, tweede lid, Ger.W. - terwijl art.
53bis Ger.W. het begin van die termijn bepaalt. Dus geldt artikel 53 Ger.W., tweede lid
niet noodzakelijk als motief voor dezelfde interpretatie van het artikel 53bis, dat
bovendien nieuw is.
De verweerster haalt het Kamerdocument houdende het wetsontwerp m.b.t. de
toevoeging van art. 53bis aan 3 , waarbij de zekerheid bestaat dat de geadresseerde kennis
heeft genomen of heeft kunnen nemen van de inhoud van de kennisgeving en waarin
wordt aangegeven dat deze oplossing overeenstemt met het arrest van het Arbitragehof
van 17 december 2003, waarop de verweerster ook steunt.
Dit stuk biedt echter evenmin een antwoord op de actuele vraag. De wetgever heeft
2 D. SCHEERS, Artikelsgewijze commentaar, commentaar op artikel 53 bis Ger.W.
3 Parl. St. Kamer, 2004-2005 51, 1309/01, 7.