AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

14 HOF VAN CASSATIE 5.1.09 - Nr. 3
- de artikelen 35, 39,§1, en 82, meer bepaald §§2 tot en met 4, van de wet van 3 juli
1978 betreffende de arbeidsovereenkomsten;
- artikel 4, eerste lid, van de voorafgaande titel van het Wetboek van Strafvordering,
zoals dat van kracht was zowel vóór als na de wetswijzigingen van 13 april en 23
december 2005.
Bestreden beslissing
Na eiseres' hoger beroep evenals het incidenteel beroep van de verweerster reeds deels
ongegrond te hebben verklaard, vernietigt het Arbeidshof te Antwerpen in het bestreden
arrest van 13 februari 2007 het vonnis van de Arbeidsrechtbank te Antwerpen van 31 mei
2005 in zoverre het de eiseres veroordeelt tot betaling van 77.095,42 euro aanvullende
opzegvergoeding, meer de wettelijke intrest op het netto equivalent van dit bedrag en de
wettelijke intrest op de met het brutobedrag overeenstemmende nettobedrag alsook tot
afgifte van sociale documenten met betrekking tot het toegekende bedrag, en opnieuw
rechtsprekend in dat verband, veroordeelt het arbeidshof eiseres tot betaling van een
aanvullende opzeggingsvergoeding van 63.861,84 euro, te verminderen met de wettelijk
voorgeschreven bijdragen voor de sociale zekerheid en de bedrijfsvoorheffing, voor zover
verschuldigd, en het overeenstemmend nettogedeelte te vermeerderen met de wettelijke
intrest vanaf de respectievelijke datum van opeisbaarheid en de gerechtelijke interest tot
30 juni 2005. Het arbeidshof veroordeelt de eiseres tot afgifte van een verbeterde individuele
rekening en verbeterde sociale documenten met betrekking tot dit bedrag.
Na te hebben vastgesteld dat de verweerster, die in dienst was van de eiseres, ontslagen
werd met een opzegtermijn van zes maanden, ingaand op 1 september 2002 en vervolgens
met een aangetekende brief van 8 november 2002 werd ontslagen wegens dringende
reden, grondt het arbeidshof zijn bovengenoemde beslissing op volgende motieven:
"De regel van openbare orde, vastgelegd in artikel 4 V.T.W. Sv., krachtens welke de
burgerlijke rechtsvordering die niet tezelfdertijd voor dezelfde rechter als de strafvordering
wordt vervolgd, geschorst is zolang niet definitief beslist is over de strafvordering,
wordt verantwoord door het feit dat het strafvonnis ten overstaan van de afzonderlijk
ingestelde burgerlijke rechtsvordering gezag van gewijsde heeft aangaande de punten die
aan de strafvordering en aan de burgerlijke vordering gemeen zijn.
De burgerlijke rechter is derhalve verplicht het resultaat van het strafonderzoek af te
wachten zodra effectief een strafvordering werd ingesteld, doch enkel voor wat betreft de
punten die gemeen zijn aan beide vorderingen.
(...)
Uit de gegevens van het voorliggend dossier blijkt dat de werkgever op 17 februari
2005 klacht met burgerlijke partijstelling heeft neergelegd tegen mevrouw T. wegens
valsheid in geschriften/informatica, schending van bedrijfsgeheimen, diefstal, misbruik
van vertrouwen en misdrijven tegen de vertrouwelijkheid, integriteit en beschikbaarheid
van informaticasystemen.
Anders dan mevrouw T. in haar syntheseconclusie van 1 december 2006 doet gelden
werd tot op heden niet definitief beslist over de door de werkgever tegen haar ingestelde
strafvordering.
(...)
Dit arbeidshof dient bijgevolg zijn beslissing over de door mevrouw T. ingestelde
vordering tot betaling van een opzeggingsvergoeding overeenstemmend met het niet
verstreken gedeelte van de betekende opzeggingstermijn (...) te schorsen, doch enkel voor
wat betreft de punten die gemeen zijn aan beide vorderingen.
(...)