AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

132 HOF VAN CASSATIE 15.1.09 - Nr. 34
zijn appelconclusie, waarin hij aanvoerde dat het gebouw "een erfgoed is waarin de
familie Van Roy gedurende tientallen jaren handel heeft gedreven".
De eiseres heeft voor het hof van beroep stukken voorgelegd die aantonen dat het
gebouw op het ogenblik waarop de vaststelling van verwaarlozing werd opgesteld sedert
verschillende jaren bewoond noch geëxploiteerd was. "Aldus blijkt uit het bevolkingsregister,
waarvan het niet raadplegen door de eerste rechter aan de (eiseres) werd verweten,
dat de laatste bewoners het litigieuze gebouw op 27 november 1978 hebben verlaten.
Evenzo blijkt uit een verslag van de hoofdinspecteur van de politiezone Brussel-Elsene
dat in dat gebouw geen handel meer werd gedreven en dat het sedert verschillende jaren
niet meer werd bewoond: 'In het gebouw wordt sedert ongeveer zes jaar geen handel
gedreven en het is al even lang onbewoond. Volgens de buurtbewoners nochtans worden
er af toe herstellingswerken uitgevoerd'. De agent volksteller die op 27 oktober 1999 de
vaststelling heeft opgesteld, heeft eveneens bevestigd dat het gebouw (van de verweerder)
tijdens het dienstjaar 2000 onbewoond was".
De eiseres voerde bovendien aan dat de verweerder" in zijn aanvullende en samenvattende
conclusie met geen woord over die stukken rept".
Het arrest betwist niet dat de stukken die eiseres in hoger beroep voorlegt wel degelijk
aantonen dat het gebouw op de datum van de vaststelling bewoond noch geëxploiteerd
was, maar weigert die stukken in aanmerking te nemen omdat ze te laat zijn neergelegd
terwijl die gegevens op 27 oktober 1999 ter beschikking waren van de agent van de
Dienst der Financiën van de stad toen hij zijn vaststelling opstelde.
Die beslissing schendt de bepalingen van de belastingverordening die in de aanhef van
het middel worden aangewezen.
III. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
Naar luid van artikel 1 van de belastingverordening die de eiseres op 18
december 1995 heeft goedgekeurd, wordt voor de dienstjaren 1996 tot 2000 een
belasting geheven op de volledig of gedeeltelijk verwaarloosde gebouwen en op
de niet bebouwde verwaarloosde percelen.
Krachtens artikel 2 van die verordening zal de staat van verwaarlozing van een
gebouw of een onbebouwd perceel het voorwerp uitmaken van een vaststelling
opgemaakt door een bevoegd agent van de Dienst der Financiën, binnen de
maand betekend aan de belastingplichtige.
Artikel 5 bepaalt dat de belasting jaarlijks verschuldigd is vanaf 1 januari van
het aanslagjaar dat volgt op dat waarin de vaststelling van verwaarlozing werd
opgemaakt en betekend zoals het in het artikel 2 gestipuleerd wordt.
Uit die bepalingen volgt dat de vaststelling, als bedoeld in artikel 2, de gegevens
moet bevatten die de staat van verwaarlozing van het gebouw aantonen,
aangezien geen belasting kan worden geheven als die voorwaarde niet is vervuld.
Het arrest wijst erop dat de vaststelling die de eiseres op 27 oktober 1999 heeft
doen opstellen, volgens het beroepen vonnis, dat op dat punt niet door de eiseres
wordt bekritiseerd, een "voorgedrukt document is met 31 aan te kruisen vakjes,
waarop de vakjes 'afval van leidingen, dakgoten in slechte staat, sporen van
waterinsijpeling" waren aangekruist, aan de hand waarvan niet kon worden
aangetoond noch vermoed dat het gebouw bewoond noch geëxploiteerd werd,