AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 42 - 16.1.09 HOF VAN CASSATIE 171
ting van de verpachter aan deze laatste kan worden tegengeworpen zonder dat moet zijn
voldaan aan de pleegvormen die in artikel 1690 van het Burgerlijk Wetboek zijn bepaald.
Op grond daarvan oordelen de appelrechters dat de opzegging uitgaande van de
verpachters aan de overnemer had dienen te worden betekend en de redenen van opzegging
in hoofde van de overnemer dienen te bestaan. De appelrechters overwegen verder
dat de eisers sedert 12 december 2005, minstens 7 maart 2006 op de hoogte waren van de
pachtoverdracht en er derhalve geen enkele reden bestond waarom zij ten aanzien van de
overnemer niet het nodige hadden kunnen doen. De appelrechters steunen hun beslissing
op de volgende overwegingen:
"3.
De discussie gaat erover of de door de verpachters, bij aangetekend schrijven van 25
november 2005, gegeven opzeg aan de oorspronkelijke pachters rechtsgeldig is.
Op 1 januari 2005 hebben de oorspronkelijke pachters hun beroepsactiviteiten stopgezet
en hun landbouwbedrijf te Linter overgelaten aan hun zoon D.S., bij toepassing van
artikel 34 van de Pachtwet. Artikel 34 van de Pachtwet voorziet dat de pachter, zonder
toestemming van de verpachter, zijn pacht geheel kan overdragen aan zijn afstammelingen
of andere welbepaalde (verwanten).
Artikel 34 is een uitzondering op het algemeen principe, bepaald in artikel 30 van de
Pachtwet dat een verbod voorziet tot onderpacht of pachtoverdracht zonder toestemming
van de verpachter.
Er zijn twee uitzonderingen op het verbod tot onderpacht of pachtoverdracht, zoals
voorzien in artikel 30:
1. indien de verpachter zijn toestemming geeft;
2. zonder toestemming van de verpachter, mits de pacht geheel wordt overdragen en
aan de bevoorrechte familieleden, die werden opgesomd in artikel 34 van de Pachtwet.
Hoewel in de wet deze term niet voorkomt, wordt in de rechtsleer gesproken over
"bevoorrechte pachtoverdracht". Met deze term worden pachtoverdrachten bedoeld aan
naaste familieleden van de pachter, die mogelijk zijn zonder toestemming van de
verpachter (Eeckloo R. en Gotzen R., Pacht en voorkoop, Leuven, Uitgave van de Belgische
Boerenbond, 1990, 270).
4. Blijkbaar bestaat er verwarring omtrent de terminologie 'bevoorrechte pachtoverdracht',
die volgens de verpachters enkel van toepassing is op de artikel 35 ev. van de
Pachtwet en niet op artikel 34 van de Pachtwet.
Noch artikel 34, noch artikel 35 vermelden de term 'bevoorrechte pachtoverdracht'.
De verpachters stellen dat de pachtoverdracht geen bevoorrechte pachtoverdracht zou
zijn omdat de bevoorrechte pachtoverdracht zou worden geregeld door artikel 35 en niet
door artikel 34 van de Pachtwet.
Artikel 35 van de Pachtwet voorziet dat ingeval van pachtoverdracht aan de afstammelingen
of welbepaalde verwanten en op voorwaarde dat de pachter of zijn rechtverkrijgende
binnen de 3 maanden na de ingenottreding van de overnemer, aan de verpachter
kennisgeeft van de pachtoverdracht, van rechtswege pachtvernieuwing ten voordele van
de overnemer ontstaat, bij gebreke van geldig verklaard verzet.
De verpachters stellen dat de vrederechter zich in het bestreden vonnis verkeerdelijk op
de bepalingen inzake de bevoorrechte pachtoverdracht en de verplichtingen hieruit voortvloeiende
voor de verpachter heeft gesteund, daar waar het gaat om een gewone pachtoverdracht.
Het verschil tussen artikel 34 en artikel 35 ligt hem in de kennisgeving van de pachtoverdracht
die in artikel 35 van de Pachtwet enkel en alleen vereist is om een huurher-