AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 74 - 29.1.09 HOF VAN CASSATIE 287
wijze kan stoppen (Cass., 11 januari 1994, AC, 1994, nr. 11);
Gelet op de tegenstrijdige verklaringen van de partijen en de getuige beslist de eerste
rechter hier terecht dat er twijfel bestond over de kleur van de door de bromfietser voorbijgereden
verkeerslichten;
Aangezien (de eisers) het vereiste bewijs niet leveren, dient hun hoger beroep te
worden afgewezen en dient het voorgelegde vonnis te worden bevestigd".
Grieven
Krachtens artikel 19.3.3° van het Wegverkeersreglement "moet de bestuurder die naar
links afslaat, voorrang verlenen aan de tegenliggers op de rijbaan die hij gaat verlaten".
Bovendien "moet de bestuurder die een manoeuvre wil uitvoeren, zoals zijn voertuig
opnieuw in beweging brengen, voorrang verlenen aan de andere weggebruikers" (artikel
12.4 van het Wegverkeersreglement) en "mag hij slechts verder rijden indien hij zulks kan
doen zonder gevaar voor ongevallen, gelet op de plaats van de andere weggebruikers, hun
snelheid en de afstand waarop zij zich bevinden" (artikel 12.5 van het Wegverkeersreglement).
Te dezen stelt het bestreden vonnis vast "dat het (...) onmogelijk valt uit te maken of het
verkeerslicht nog altijd op oranjegeel stond dan wel of het reeds op rood gesprongen was
op het ogenblik dat de bromfietser (thans de eiser) het voorbijreed", maar het wijst er
tevens op dat de verzekerde van de verweerster "zijn voertuig opnieuw in beweging had
gebracht" nadat hij een eerste weggebruiker had zien stilstaan voor het oranjegele licht.
Het feit dat er twijfel bestaat over de vraag of de eiser het rode dan wel het oranjegele
verkeerslicht is voorbijgereden belet niet dat de verzekerde van de verweerster van zijn
verplichting om aan de eiser voorrang te verlenen slechts bevrijd kon zijn indien hij zou
bewijzen dat hij in zijn verwachtingen was bedrogen, dat het hem totaal onmogelijk was
voorrang te verlenen.
Met andere woorden, hij die beweert bevrijd te zijn, moet het bewijs leveren van het
feit dat het tenietgaan van zijn verbintenis heeft teweeggebracht (artikelen 1315, tweede
lid, van het Burgerlijk Wetboek en 870 van het Gerechtelijk Wetboek).
Het doet er wat dat betreft niet toe dat het volgens het bestreden vonnis niet bewezen is
dat de eiser het kruispunt regelmatig is opgereden toen de verkeerslichten op oranjegeel
stonden. Die twijfel verantwoordt niet dat de verzekerde van de verweerster bevrijd is van
zijn voorrangsplicht.
Hoewel oranjegeel licht betekent dat de bestuurder moet stoppen (artikel 61.1.2°),
verbiedt het de bestuurder, die op het kruispunt stilstaat en wacht om naar links te kunnen
afslaan, om zijn voertuig opnieuw in beweging te brengen zonder acht te slaan op de altijd
mogelijke nadering van een tegenligger (artikelen 12.5 en 19.3.3° van het Wegverkeersreglement).
Zoals artikel 61.1.2° van het Wegverkeersreglement de bestuurder die voor het oranjegeel
licht niet is kunnen stoppen, verbiedt het kruispunt over te steken, mag de bestuurder
die op het kruispunt staat en voorrang moet verlenen aan de tegenliggers, zijn voertuig
niet opnieuw in beweging brengen zodra een van hen stopt voor het oranjegele licht. Net
zoals de bestuurder die voor een rood licht gestopt is, moet hij wachten tot het groen
wordt alvorens het kruispunt verder over te steken (artikel 61.1.3° van het Wegverkeersreglement).
Bijgevolg schendt het bestreden vonnis, door de rechtsvorderingen van de eisers te
verwerpen op de hierboven weergegeven gronden, niet alleen de in de aanhef van het
middel aangehaalde bepalingen van het Wegverkeersreglement, maar ook de regels van
de bewijslast (schending van de artikelen 1315, tweede lid, van het Burgerlijk Wetboek en
870 van het Gerechtelijk Wetboek).