AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

136 HOF VAN CASSATIE 15.1.09 - Nr. 36
Advocaat-generaal André Henkes heeft geconcludeerd.
II. CASSATIEMIDDELEN
De eiseres voert een middel aan.
Geschonden wettelijke bepalingen
- de artikelen 49, 52, 3°, inzonderheid b), 59 (de twee laatstgenoemde bepalingen, voor
de wijziging ervan bij de wet van 28 april 2003), 195 (deze bepaling, zoals gewijzigd bij
het koninklijk besluit van 20 december 1996, voor de wijziging ervan bij de wet van 28
april 2003) en 208 van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen 1992;
- de artikelen 34 en 35 (laatstgenoemde bepaling, voor de wijziging ervan bij het
koninklijk besluit van 1 maart 2005) van het besluit tot uitvoering van het Wetboek van
de Inkomstenbelastingen 1992.
Aangevochten beslissingen
Het hof van beroep heeft in het arrest alvorens recht te doen van 16 november 2005 en
in het bestreden arrest, zakelijk weergegeven, het volgende vastgesteld: (1) "(de eiseres)
heeft met OMOB een groepsverzekering afgesloten ter financiering van een extralegaal
aanvullend pensioen voor haar drie werkende vennoten; artikel 11 van de overeenkomst
voorzag in de betaling (...) van jaarlijks voorafbetaalbare premies van 50.000 frank per
aangeslotene [en] is gewijzigd in het bijvoegsel van 26 juni 1996. Dit bepaalt dat er ter
financiering van de diensten bij de verzekeringnemer voor de aansluiting eenmalige
premies en eventuele bonificaties voor dienstjaren zullen kunnen worden gestort"; (2) "de
volgende bedragen zijn gestort als eenmalige premies bovenop de drie jaarlijkse premies
van 50.000 frank : (...) in 1998: 3 x 250.000 frank (factuur van 28 oktober 1998) alsook
twee bijkomende eenmalige premies van respectievelijk 4.200.000 frank en 1.200.000
frank (facturen van 25 november 1998)"; (3) de algemene vergadering van de eiseres
heeft op 26 november 1998 besloten de vennootschap te vereffenen "na een beslissing tot
herstructering van Dexia Bank en binnen dat kader had (de eiseres) recht op een zeer
aanzienlijke vergoeding (15.629.590 frank), die ze ook daadwerkelijk ontvangen heeft";
(4) nadat de eerste rechter een aanslag in de vennootschapsbelasting voor het bijzonder
belastingjaar 1998 en een aanslag in de vennootschapsbelasting voor het aanslagjaar 1999
nietigverklaard had, heeft de administratie op grond van artikel 356 van het Wetboek van
de Inkomstenbelastingen 1992 ten laste van de eiseres een aanvullende aanslag ingekohierd
die gebaseerd was op de beslissing om de aftrek als beroepskosten van de in 1998
betaalde eenmalige premies te verwerpen.
Vervolgens verklaart het hof van beroep de voormelde aanslag geldig (behalve wat
betreft het bedrag van de verhoging).
Het motiveert die beslissing als volgt:
"[De eiseres] beweert dat alleen al de naleving van de in de artikelen 52, 3°, b, en 59
van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen 1992 bepaalde voorwaarden de aftrek
voldoende verantwoordt, aangezien in die 'bijzondere' bepalingen uitdrukkelijk staat dat
die premies als bedrijfslasten worden aangemerkt en de artikelen 34 en 35 van het besluit
tot uitvoering van dit wetboek het juist mogelijk maken te bepalen in hoeverre de premies
moeten worden geacht gestort te zijn om de belastbare inkomsten te verkrijgen of te
behouden (artikel 35, §3, 3°, dat overigens uitdrukkelijk voorziet in de mogelijkheid van
'inhaalpremies' voor de voorbije dienstjaren).
Dit betoog is niet steekhoudend, aangezien het bepaalde in artikel 49 van het Wetboek
van de Inkomstenbelastingen 1992 een heel algemene principiële draagwijdte heeft die
gebiedt dat de administratie van geval tot geval nagaat of de uitgaven wel degelijk zijn
gedaan of gedragen om bedrijfsinkomsten te verkrijgen of te behouden.