AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 19 - 9.1.09 HOF VAN CASSATIE 83
digd is".
Artikel 3 van de verordening 1679/79 voorziet weliswaar een uitzondering op voornoemde
bepaling: "Wanneer de bevoegde autoriteiten constateren dat zij ingevolge een
strafrechtelijk vervolgbare handeling niet in staat waren het juiste bedrag van de wettelijk
verschuldigde rechten bij invoer of bij uitvoer ter zake van het betrokken goed vast te
stellen is de in artikel 2 vastgestelde termijn niet van toepassing.
In dat geval geschiedt de navordering door de bevoegde autoriteiten overeenkomstig de
op dit gebied in de Lid-Staten geldende bepalingen".
Uit deze laatste bepaling volgt dat de termijn van drie jaar, waarvan sprake in voornoemd
artikel 2, voor het inleiden van de procedure bij een kennisgeving niet geldt
wanneer de bevoegde autoriteiten vaststellen dat zij ingevolge een strafrechtelijk vervolgbare
handeling niet in staat waren het juiste bedrag van de wettelijk verschuldigde rechten
bij in- of uitvoer vast te stellen, onder te verstaan bij de vrijmaking van de goederen, dit
ongeacht het tijdstip waarop die vaststelling gebeurt.
Artikel 3 van de EEG-Verordening nr. 1697/79 stelt immers als enige voorwaarde voor
de niet-toepasselijkheid van de termijn van drie jaar de vaststelling van een strafrechtelijk
vervolgbare handeling, zonder er als voorwaarde aan toe te voegen dat die vaststelling en
derhalve ook de vaststelling van het juiste bedrag van de verschuldigde rechten, buiten de
termijn van drie jaar zou dienen te gebeuren.
De omstandigheid dat de schuld vooralsnog binnen de termijn van drie jaar te rekenen
van het ontstaan van de belastingschuld zou zijn vastgesteld vermag derhalve geen
afbreuk te doen aan de toepasselijkheid van deze uitzonderingsbepaling.
Besluit
Waar het hof van beroep in het bestreden arrest de toepassing van de uitzonderingsregel
van artikel 3 van de EEG-Verordening nr. 1697/79 afhankelijk maakt van de voorwaarde
dat de vaststelling van de strafrechtelijk vervolgbare handeling tot gevolg had dat het
juiste bedrag van de wettelijk verschuldigde rechten niet binnen de termijn van drie jaar,
te rekenen vanaf het ontstaan van de douaneschuld, kon worden vastgesteld, voegt het aan
artikel 3 EEG-Verordening nr. 1697/79 een voorwaarde toe die dit artikel niet bevat en
verantwoordt het zijn beslissing niet naar recht (schending van artikelen 2 en 3 van de
EEG-Verordening nr. 1697/79 van de Raad van 24 juli 1979 inzake de navordering van de
rechten bij invoer of uitvoer die niet van de belastingschuldige zijn opgeëist voor
goederen welke zijn aangegeven voor een douaneregeling waaruit de verplichting tot
betaling van dergelijke rechten voortvloeide).
IV. BESLISSING VAN HET HOF
Beoordeling
Eerste middel
Tweede onderdeel
1. Krachtens artikel 2.1, eerste lid, van de Verordening (EEG), nr. 1697/79 van
de Raad van 24 juli 1979 inzake navordering van de rechten bij invoer of bij
uitvoer die niet van de belastingschuldige zijn opgeëist voor goederen welke zijn
aangegeven voor een douaneregeling waaruit de verplichting tot betaling van
dergelijke rechten voortvloeide, leiden de bevoegde autoriteiten een procedure in
tot navordering van de niet-geheven rechten, wanneer zij constateren dat het
gehele of gedeeltelijke bedrag van de rechten bij invoer of bij uitvoer dat wettelijk
verschuldigd is voor een goed dat is aangegeven voor een douaneregeling