AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 19 - 9.1.09 HOF VAN CASSATIE 85
Krachtens de tweede voorafgaandelijke considerans van deze verordening kan
de beperking op het optreden van de bevoegde autoriteiten niet gelden wanneer
een strafrechtelijk vervolgbare handeling er de oorzaak van was dat de bevoegde
autoriteiten bij de vrijmaking van de goederen niet het juiste bedrag van de
rechten bij invoer of bij uitvoer konden vaststellen.
7. Voor de toepassing van artikel 3 van de verordening is duidelijk niet vereist
dat de autoriteiten niet in staat waren om binnen de termijn van drie jaar het
juiste bedrag vast te stellen.
8. Het bestreden arrest oordeelt betreffende artikel 3 van de verordening:
"Deze uitzondering op de als algemene regel geldende driejarige vervaltermijn
dient beperkend geïnterpreteerd te worden. Wanneer de douaneautoriteiten
binnen een termijn van drie jaar te rekenen vanaf de datum waarop de douaneschuld
is ontstaan in staat waren het juiste bedrag van de wettelijk verschuldigde
rechten vast te stellen en de schuldenaar te identificeren, doch ondanks deze
wetenschap om welke reden dan ook hebben nagelaten de vereiste kennisgeving/
mededeling binnen de driejarige periode aan de schuldenaar te laten geworden,
kunnen de douaneautoriteiten zich niet beroepen op de in (...) artikel 3 bepaalde
uitzonderingsregel, zelfs niet indien een strafrechtelijk vervolgbare handeling
aan de basis zou liggen van de ingevorderde douaneschuld".
Hierdoor maakt het bestreden arrest de toepassing van artikel 3 van de Verordening
(EEG), nr. 1697/79 afhankelijk van de voorwaarde dat het strafrechtelijk
vervolgbaar handelen tot gevolg heeft gehad dat de douaneschuld niet binnen de
in artikel 2 van de verordening bepaalde termijn van drie jaar kon worden vastgesteld.
Door aldus te beslissen, schendt het bestreden arrest, de artikelen 2 en 3 van de
Verordening (EEG), nr. 1697/79.
Het onderdeel is gegrond.
Overige grieven
9. De overige grieven kunnen niet tot ruimere cassatie leiden.
Dictum
Het Hof,
Vernietigt het bestreden arrest in zoverre het oordeelt dat de vordering van de
eiser verjaard is en uitspraak doet over de kosten.
Beveelt dat van dit arrest melding zal worden gemaakt op de kant van het
gedeeltelijk vernietigde arrest.
Houdt de kosten aan en laat de beslissing daaromtrent aan de feitenrechter
over.
Verwijst de aldus beperkte zaak naar het Hof van Beroep te Brussel.
9 januari 2009 – 1° kamer – Voorzitter: de h. Londers, eerste voorzitter – Verslag-