AC 01 2009 (PDF, 1.76 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie

Nr. 78 - 30.1.09 HOF VAN CASSATIE 305
- artikel 1498 van het Gerechtelijk Wetboek;
- de artikelen 149 en 153 van het decreet van 18 mei 1999 "houdende de organisatie
van de ruimtelijke ordening", zoals van toepassing voor de wijzigingen door het decreet
van 4 juni 2003, en voor zoveel als nodig tevens artikel 65 van de wet van 29 maart 1962
"houdende organisatie van de ruimtelijke ordening en van de stedenbouw" en artikel 68
van het op 22 oktober 1996 gecoördineerde decreet betreffende de ruimtelijke ordening,
zoals van toepassing voor diens opheffing door het decreet van 18 mei 1999;
- het algemeen rechtsbeginsel dat de eerbiediging van de algemene beginselen van
behoorlijk bestuur voorschrijft.
Aangevochten beslissingen
De eiser komt op tegen de bestreden beslissing in de mate dat de appelrechters daarin
zijn hoger beroep tegen het vonnis van 31 oktober 2000 ongegrond verklaren, het vonnis
van de eerste rechter bevestigen en dienvolgens de verweerders initiële vordering, ertoe
strekkend de handlichting te bevelen van het door de eiser gelegde uitvoerend beslag op
roerende goederen, gegrond verklaren en de eiser voorts tot de kosten veroordelen. De
appelrechters stoelen hun beslissing op volgende gronden:
"Retroacten
De eerste rechter heeft de retroacten klaar en overzichtelijk weergegeven en ze kunnen
samengevat worden als volgt:
1) Bij vonnis van 30 december 1985 achtte de Correctionele Rechtbank van Leuven (de
verweerder) schuldig aan een bouwmisdrijf - oprichting van een paardenstal - en veroordeelde
hem tot een geldboete en herstel van de plaats in zijn vorige staat binnen een
termijn van 10 maanden vanaf de datum van het vonnis door afbraak op straffe van een
dwangsom van 300 frank per dag vertraging in uitvoering van de bevolen maatregel. Zo
dit niet zou gebeuren, zou de toenmalige gevolmachtigde ambtenaar van het bestuur van
Stedenbouw in de uitvoering voorzien.
(De verweerder) en het Openbaar Ministerie tekenden beroep aan. Het arrest van de
dertiende kamer van het hof bevestigde het vonnis en voorzag dat de uitvoering moest
gebeuren binnen de 10 maanden vanaf de datum van het arrest.
2) Op 6 november 1998 zou een technicus in opdracht van de Administratie van Ruimtelijke
Ordening vastgesteld hebben dat de illegale bouwwerken niet verwijderd waren.
Hiervan werd aan de (verweerder) geen kennis gegeven.
3) Pas einde 1999 (30 december) werd het arrest betekend, waarna op 31 maart 2000 de
verkoop, waartegen verzet, werd betekend.
Beoordeling
1) De eerste rechter treedt (de eiser) bij waar (hij) stelt dat zijn eigen vordering naar
Belgisch recht pas zou verjaren in 2008. Het hof (van beroep) herneemt de perfecte
analyse van de principes, uiteengezet door de eerste rechter.
2) De eerste rechter stelt dat de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van
de Mens rechtstreeks werking geniet en dus ook artikel 6.1 van het EVRM van toepassing
is, en deze bepaling dus prevaleert op het Belgisch recht waar het stelt dat een onafhankelijke
en onpartijdige bij wet ingestelde rechterlijke instantie binnen een redelijke termijn
dient te oordelen over de toepassing van burgerrechtelijke verplichtingen en rechten van
de rechtsonderhorigen.
Dit principe is ook van toepassing op de procedure van tenuitvoerlegging van een rechterlijke
beslissing (Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de arresten Di Pede/
Italië van 26 september 1996 en Hornsby / Griekenland van 17 maart 1997, S.E.W. 1997,
pg. 339).