Spadkobiercy Winneto..

Saty ostatni promień nadziei. Tatella-Sata uważał ją za najpiękniejszą i najlepszą z cór
wszystkich szczepów Apaczów i twierdził, że gdyby nie moja odmowa nie zostałaby
zastrzelona. Ja sam wprawdzie otwarcie przyznawałem, że istnieje tu pewien związek, ale od
wszelkich zarzutów wobec samego siebie czułem się tak wolny, jakby moja urocza i oddana
przyjaciółka żyła w najlepsze. Chciała pojechać na Wschód, by zdobyć wyższe wykształcenie
i wraz ze swym ojcem Inczu-czuną padła w drodze ofiarą rabunkowego napadu. Jej bratu,
Winnetou, nigdy nie przyszło do głowy skierować pod moim adresem choćby cień oskarżenia
na tej podstawie, że podróż tę podjęła dla mnie; natomiast Tatella-Sata wykluczył moją osobę
ze swojego życia i rachub całkowicie, i jak się wydawało nieodwołalnie. Jak daleko sięga
pamięć ludzka, żył zawsze w absolutnej samotności wysoko w górach. Zbliżać się do niego
mogli tylko wodzowie i to też możliwie jak najrzadziej, wyłącznie w sprawach wielkiej wagi.
Tylko Winnetou, jego ulubieniec, mógł przychodzić tak często, jak mu się podobało.
Czarownik był gotów spełnić każde z jego możliwych do spełnienia życzeń, poza jednym,
które Winnetou powtarzał zawsze na próżno, a mianowicie, by mógł mnie choć raz
przyprowadzić ze sobą.
A teraz znienacka, po tylu latach, to naglące zaproszenie! W grę wchodzić musiały
sprawy poważne i ważkie, wykraczające poza zwykłe i codzienne cele, coś nieporównywalnie
większego i cenniejszego, od tego, czego byłem się w stanie domyślać teraz, otrzymawszy ten
list. Jedno już jednak wiedziałem: pojadę i w oznaczonym czasie stanę na Nugget Tsil, aby
wysłuchać, co ma mi do powiedzenia srebrny świerk. Jasne też było dla mnie, że Serduszko
będzie mi towarzyszyć.
Na wieść o tym nie tylko nie wybuchnęła radością, lecz przeciwnie — bardzo
spoważniała. Zdawała sobie sprawę z niewygód i niebezpieczeństw, jakie wiążą się z tak
długą konną jazdą po niezmierzonych obszarach zachodu. Było dla nas oczywiste, że
wodzowie, z daleka i z bliska, spieszący na spotkanie, nie będą korzystali z kolei; wykluczał
to już sam tajny charakter spotkania. Mówiąc o wysiłku i niebezpieczeństwach, Serduszko
miała na myśli nie siebie, lecz wyłącznie mnie. Bez większego trudu udało mi się jednak ją
przekonać, że już od dłuższego czasu mówić można wyłącznie o “Zachodzie“ — “dziki
Zachód“ należy do przeszłości — i że taka jazda będzie dla mnie odpoczynkiem, a nie
uciążliwością. Co do niej to cieszyła się na tyle dobrym zdrowiem i była na tyle odważna,
zręczna, wytrwała i niewymagająca, że mogłem bez obaw zabrać ją ze sobą. Mówiła po
angielsku, a dzięki wytężonym studiom i wspólnej pracy przyswoiła sobie także wiele
indiańskich słów i zwrotów, które mogły się jej przydać. Miała za sobą świetną praktykę
konnej jazdy podczas naszej ostatniej dłuższej podróży na Wschód. 3 Spisała się bardzo
dobrze i nauczyła obchodzić nie tylko z końmi, ale i z wielbłądami. Jak zawsze, tak i w tej
sytuacji Serduszko okazała się mądrą i przewidującą gospodynią. Kilka amerykańskich
wydawnictw zwróciło się do mnie ostatnio w sprawie angielskiego tłumaczenia moich
książek. Serduszko uważała, że powinienem wykorzystać okazję i spotkać się z tymi panami
osobiście, bo gdyby przystali na moje warunki łatwiej byłoby ustalić szczegóły tu na miejscu
niż drogą korespondencyjną. Aby móc pokazać Amerykanom wzory okładek zrobiła
wielkoformatowe zdjęcia wydań oryginalnych — bardzo zresztą udane bo Serduszko świetnie
znacznie lepiej ode mnie zna się na fotografii. Najlepiej wyszło zdjęcie ilustracji Saszy
Schneidera przedstawiającej Winnetou zmierzającego ku niebu. W moim posiadaniu są
jeszcze dwa wspaniałe, chwytające za serce portrety jego pędzla: Abou Kitala, człowieka
przemocy i Marah Duri-meh, duszy ludzkości. Także te prace wykonane z myślą o naszych
dwóch tomach, zostały sfotografowane, zresztą bez przenoszenia na karton, co sprawiło, że
zdjęcia były cieniutkie, zajmowały minimalną ilość miejsca i dawały się zwijać, a więc można
3 W latach 1899-1900 Karol May odbył swą wielką podróż na Wschód w której towarzyszyła mu przez jakiś
czas jego późniejsza żona Klara wraz ze swym pierwszym mężem, Richardem Plöhn (zm. 1901).