Spadkobiercy Winneto..

niewielka szczelina w głąb skały. Szczelina ta szybko się kończy i pełna jest gałęzi i patyków
z poprzednich gniazd, bo orzeł-wojownik buduje co roku na nowo, coraz wyżej. Chłopiec
zdążył się ukryć w szczelinie, zanim skrzecząca samica doleciała do gniazda i rozpoczęła
swój wściekły atak. Wpełzł pod nagromadzone przez lata gałęzie i bronił się przy ich
pomocy. Myślał przy tym gorączkowo w jaki sposób mógłby się uratować. Zrozumiał, że
liczyć może jedynie na to, że orlica zaniesie go na ziemię. Zastanawiał się, czy mimo swej
niepozornej wagi nie będzie dla niej za ciężki. Ptak tymczasem zaprzestał ataku i poleciał
szukać swych młodych. Chłopak zyskał dzięki temu czas na spokojne rozważenie sytuacji.
— Był za ciężki! — wtrąciła drżącym głosem Serduszko.
— Tego przynajmniej należało się obawiać — potwierdził Inczu-inta. — O pewnym,
spokojnym locie nie mogło być mowy, pomijając już to, że należało przełamać jeszcze opór
ptaka. Ale nawet taki lot był lepszy od skoku w przepaść! Chłopak słusznie zakładał, że
uderzenia skrzydeł znacznie osłabią impet upadku. Chodziło teraz o to, aby orlicę spętać w
taki sposób, by nie mogła ranić szponami i dziobem, a jednocześnie nie .utraciła zdolności
latania. Pętle i węzły znane są każdemu indiańskiemu chłopcu. Rzemieni miał Młody Orzeł
aż nadto. Z trzech rzemieni i wyciągniętego z gniazda drewna zrobił coś w rodzaju jarzma,
które nie pozwalało ptakowi zginać szyi. W ten sposób chłopiec zabezpieczył się przed
dziobem. Na szpony przygotował, Pięciokrotną pętlę, którą zamierzał później jeszcze
wzmocnić. Do tego dochodziła pętla, której zadaniem było przycisnąć skrzydła orlicy do
ciała, oczywiście do momentu rozpoczęcia lotu. Kilka drewien zatkniętych na sztorc między
krawędzie szczeliny miało służyć chłopcu jako ochronna krata. Chcąc chwycić chłopca
dziobem orlica musiała wetknąć w nią głowę, co pozwalało dość łatwo chwycić ją na pętlę.
Serduszko słuchała w ogromnym napięciu, któremu moje niemal dorównywało.
Pappermann wisiał wzrokiem na ustach opowiadającego. Inczu-inta mówił dalej:
— W niedługi czas potem orlica znowu nadleciała. Chyba odnalazła szczątki swoich
orląt, bo przypuściła wścieklejszy jeszcze niż poprzednio atak. Bez chwili zastanowienia
wetknęła głowę między kraty. Została natychmiast uchwycona w pętlę i mimo zaciekłej
obrony musiała poddać się jarzmu prostującemu jej szyję. Wyrywała się ze wszystkich sił
bijąc skrzydłami i szponami. Na te ostatnie łatwo dało się założyć rzemienie i związać je
ściśle ze sobą. Aby zapanować nad skrzydłami, musiał chłopiec wciągnąć orlicę do połowy w
szczelinę i tam obwiązać je, przyciskając do ciała specjalnym węzłem. Teraz ptak nie mógł
się już poruszyć. Był całkowicie ujarzmiony. Ani on, ani chłopiec nie odniósł podczas walki
żadnych obrażeń. Najtrudniejsze miał Młody Orzeł za sobą, teraz przyszła kolej na to, co
najśmielsze — na hamowany biciem ptasich skrzydeł upadek w przepastną otchłań.
— Bogu niech będą dzięki, że mnie ominęła taka przygoda! — powiedział Pappermann.
— Z pewnością by mi się nie udało. Ktoś, komu los przeznaczył nazwisko Pappermann
powinien trzymać się ziemi. Ale dalej! Słucham z uwagą!
Sługa mówił dalej:
— Po skrępowaniu ptaka, chłopak mógł opuścić swą szczelinę. Wyszedł i spojrzał w
przepaść. Nie odczuwał żadnego lęku. Nie zamierzał też zwlekać. Orlica była na razie w pełni
sił. Wraz z ich utratą skok w przepastną nicość stawał się coraz niebezpieczniejszy. Ptak
dyszał żądzą zemsty i krwi. Jego wielkie, krągłe oczy płonęły nienawiścią. A mimo to on był
jedynym ratunkiem. To są zagadki, których rozwiązanie zna Jeden tylko, Jedyny —
nieskończenie dobry i litościwy! Chłopiec obwiązał się pod pachami najlepszym ze swoich
rzemieni, przywiązał go do szponów w taki sposób, by bijące skrzydła nie poraniły mu twarzy
i zaciągnął ptaka na krawędź przepaści. Z okrzykiem: "O, Manitou! O, Manitou!" przeciął
pętlę krępującą skrzydła. Orlica poruszyła nimi chcąc je rozwinąć, ale nie zdołała się podnieść
ze względu na spętane szpony. "O, Manitou! O, Manitou!" — pomodlił się raz jeszcze
chłopiec. Zamknąwszy oczy zsunął się z krawędzi skalnej pociągając za sobą ptaka.