Spadkobiercy Winneto..

— We własnej osobie!
Pappermann nabrał głęboko powietrze w płuca i z grymasem skrajnej rozpaczy na twarzy
zawołał:
— O, wielkie nieba! To się tylko mnie, Makszowi Pappermannowi, mogło przydarzyć!
Nieszczęsne imię! Czy ktoś jeszcze na świecie chciał się bić z kobietą! Właśnie wtedy, kiedy
byłoby mi tak błogo dołożyć komuś od serca, musiało się zdarzyć coś podobnego! Jestem
skompromitowany po wsze czasy! Abdykuję! Zapadam się pod ziemię i znikam!
Obrócił się na pięcie i ruszył biegiem przed siebie. Dotarłszy do krzaków przystanął
jednak na chwilę i zawołał:
— Pan się też nie najładniej zachował, mister Burton!
— Dlaczego? — spytałem.
— Mógł mi pan tego oszczędzić! Wystarczyło mi powiedzieć, że to dama, a nie
mężczyzna!
— Nie miałem prawa odsłaniać przed panem tej tajemnicy. Powiedziałem jasno, że
Kiowa zasługuje na zaufanie. To powinno panu wystarczyć. Dlaczego mi pan nie uwierzył?
— Bo jestem osłem! Skończonym osłem! Ze wszystkim, co się z tym wiąże!
Zniknął wśród listowia. Kakho-Oto stała przede mną ze spuszczonymi oczyma. Jej
policzki zaróżowiły się ze wstydu. Przyciągnąłem ją do siebie, pocałowałem w czoło i
powiedziałem w jej ojczystym języku:
— Dziękuję ci! Wiele o tobie od tamtego czasu myślałem! Czy chcesz być nam siostrą?
Nam obojgu?
— O, tak! Tobie i jej zarazem! — odpowiedziała i odeszła gdzieś na bok głęboko
poruszona.
Serduszko zapytała najpierw, dlaczego Pappermann, rwał się do bójki. Wystarczyło kilka
słów, by zrozumiała. Śmiała się serdecznie. Potem podziękowała mi za to, że jej nie
powiedziałem wcześniej, kim naprawdę jest Kiowa. Gdybym to zrobił, ominęłaby ją cudowna
niespodzianka dzisiejszego poranka. Powróciliśmy do obozowiska, gdzie przy malutkim
ogniu przygotowała nam poranną kawę. Stawili się na nią również Pappermann i Kakho-Oto.
Obydwoje próbowali udawać całkowitą obojętność. Stary, dzielny westman za bardzo jednak
spudłował, by móc przejść nad wszystkim do porządku dziennego. Nieustannie spoglądał z
boku na swą niedoszłą ofiarę. W pewnej chwili chwycił jej rękę, przycisnął ją do ust i
wymamrotał ze skruchą:
— Pomyśleć, że chciałem coś takiego uderzyć! Sam powinienem za to dostać!
Na tym sprawa została zamknięta. Od tej pory obydwoje bardzo się ze sobą zaprzyjaźnili.