Spadkobiercy Winneto..

— Jestem tutaj ... tutaj!
— Gdzie? — spytała.
— Na górze! Z Makszem Pappermannem!
— Nie żartuj! Powiedz naprawdę!
— No, dobrze. Jestem na najbliższym drzewie!
— Co to za wybryki! Mów wreszcie sensownie!
— Jak sobie życzysz. Niech Młody Orzeł zajrzy do swej lewej kieszeni na piersi.
— Uff, uff! — krzyknął Indianin. — Teraz rozumiem! Teraz już rozumiem!
— Co takiego? — zapytałem.
— Jego tu wcale nie ma! Jego głos dochodzi raz z góry, raz z dołu, raz z lewa, raz z
prawa. Jest tam, gdzie go zostawiliśmy, ale odkrył w jaki sposób może posłać do nas swój
głos!
— Czy to prawda?
— Z pewnością!
— A więc to jest niespodzianka, o której mówił!
— Prawdopodobnie. Sama pani przed chwilą powiedziała, że zrobi wszystko, żeby
zrozumieć, o co tu chodzi. Teraz już może być spokojny. Wie, w czym rzecz!
— On ma rację. Jestem już spokojny i odpoczywam
— wtrąciłem się.
— Gdzie? – zapytała.
— Na mojej wyspie. Stoję przed domkiem.
— Naprawdę? Czy ciągle jeszcze stroisz sobie żarty?
— Nie, mówię zupełnie poważnie. Nauczyłaś mnie już lepszych manier. Naprawdę stoję
przed domkiem i słyszę was równie dobrze jak wy mnie. Jest tak, jak przypuszczałem.
Wszystko wam wytłumaczę. Wysłałem was na drugą wyspę dla dokonania próby. Próba się
udała. Jestem nadzwyczaj zadowolony.
— Jeśli jest tak, jak mówisz, to wygląda to prawie na cud! — krzyknęła Serduszko.
— Tymczasem nie jest to żaden cud, a tylko mądre i wymagające pewnej precyzji
wykorzystanie prostego prawa przyrody.
— A więc z miejsca, gdzie jesteś, będziemy mogli podsłuchiwać narady Indian!
— Tak! Od początku do końca! Wygodnie i bezpiecznie!
— Naprawdę wyraźnie mnie słyszysz?
— Tak jakbyś stała obok!
— Ja ciebie również!
— Doskonale! Mimo to spróbujemy jeszcze, jak głośny lub cichy może być dźwięk i w
jakim punkcie należy stać, by nie uronić ani słowa!
Również ta próba wypadła bardzo dobrze. Tylko szept był niezrozumiały i brzmiał jak
bezsłowne tchnienie. Natomiast krzyk przewalał się niczym grom, tak że można się było
nawet przestraszyć. Słowa traciły przy tym nieznacznie na wyrazistości. Wszystko zaś
pomiędzy szeptem a krzykiem słychać było tak dobrze, jakby mówiący stał nie na odległym
wzgórzu, a tuż obok.
Wreszcie ostrożna i zawsze woląca się ubezpieczyć Serduszko zaproponowała, byśmy
zamienili się miejscami.
— Pójdziesz na moją wyspę, a ja pójdę na twoją — powiedziała. — Spotkamy się po
drodze. Przedtem jednak zostawisz w domku pewną rzecz, żebym się przekonała, że ty
naprawdę tam jesteś.