Spadkobiercy Winneto..

ojcem, ledwie jednak ruszyliśmy z miejsca wyjechali nam naprzeciw dwaj Komancze
Pohonim. Oni również chcieli jechać do Twierdzy. Na mój widok zatrzymali się jednak i
podjechali, by porozmawiać. Byli posłańcami Young Surehanda i Young Apanaczki i mieli
przekazać mi zaproszenie, nieobecnych podczas naszego przyjazdu artystów, do obejrzenia
dzisiaj jeszcze statuy Winnetou. Już otwierałem usta, by udzielić im mojej odpowiedzi, gdy
Atabaska powstrzymał mnie ruchem dłoni i wziął sprawę w swoje ręce:
— Widzicie tu Atabaskę i Algongkę — powiedział — wodzów najdalej na północy
żyjących ludów, dalej Matto Szahko, wodza Osagów i Wagare-Teja, wodza Szoszonów.
Wracajcie szybko do Young Surehanda i Young Apanaczki i powiedzcie im, że chcemy
natychmiast z nimi rozmawiać! Niech przyjeżdżają bez zwłoki! Chodzi o ważną sprawę!
Mówił tonem tak zdecydowanym, że Komańcze nie śmieli odezwać się ani słowem i w
pośpiechu pogalopowali z powrotem. My zaś ruszyliśmy ku namiotom. Wigwamy Atabaski,
Algongki, Wagare-Teja i Matto Szahko stały blisko siebie. Z daleka już przed jednym z nich
zobaczyliśmy stuletniego starca. Białe, zaczesane do tyłu włosy zwieszały mu się do połowy
pleców. Nie był obciągniętym skórą szkieletem jak Kiktahan Szonka. Poruszał się jeszcze
dość żwawo. Miał bystre spojrzenie i mocny głos pięćdziesięcio— albo sześćdziesięciolatka.
Na nasz widok wstał o własnych siłach z ziemi. Wagere-Tej powiedział mu, że wraca tak
szybko, gdyż po drodze niespodziewanie natknął się na mnie i na moją squaw. Twarz starca
pokryta była niezliczonymi zmarszczkami, które jednak w żaden sposób jej nie
zniekształcały. Nie dostrzegłem u Awaht-Niaha ani jednej skazy, ani jednego miejsca, które w
jakiś sposób — co przecież tak częste jest u ludzi w podeszłym wieku — zakłócałoby
harmonię i czystość jego sędziwego ciała. Był naprawdę pięknym starcem! Rozpoznał mnie
natychmiast. Jego stare dobre oczy rozbłysły radością. Podszedł do mnie, objął obiema
rękami i przycisnąwszy do siebie zawołał:
— O, Manitou! O, Manitou! Wielki i litościwy! Jakże dziękuję ci za tę radość i szczęście!
Jakże pragnąłem raz jeszcze, zanim moje śmiałe ramię rozdzieli wody śmierci, zobaczyć
najlepszego, najprawdziwszego przyjaciela czerwonych ludów! Moje pragnienie zostało
spełnione. Usłyszałem, że przybywa w te strony. Dlatego sam również wyruszyłem. Przeżyte
już lata wyciągnęły swą kościstą rękę, by mnie powstrzymać, ja jednak, czując się młody,
wyrwałem się z tego objęcia. Głos w sercu mówił mi, że muszę spieszyć do mojego białego
brata, albowiem on zwróci nam wzajemną dobroć, miłość i jedność, które postradaliśmy.
Ledwo przyjechałem, zjawia się on! Ty zaś jesteś jego squaw?
To pytanie skierowane było oczywiście do Serduszka. Wszyscy zsiedliśmy już z koni.
Serduszko stała obok mnie.
— Tak — odpowiedziałem za nią.
Wyciągnął do niej swą rękę i przycisnąwszy ją do siebie, tak jak mnie mówił dalej:
— Przyprowadza nam też przyjaciółkę, naszą białą siostrę. Witaj wśród naszych
namiotów i dusz! Jestem tu najstarszy. Usiądźcie w kręgu i podajcie mi kalumet. Jednym z
moich ostatnich i najpiękniejszych przywilejów będzie przewodzić temu powitalnemu
zgromadzeniu. Niech Old Shatterhand usiądzie z mojej prawej, a jego squaw z mojej lewej
strony. Rozpalcie ogień radości!
Ogień radości zapłonął. To była niezwykle wzruszająca ceremonia powitalna. Fajka
krążyła nieustannie, wracały wspomnienia — wszystkie związane z Winnetou. Nie mieliśmy
jednak czasu, by się im zanadto oddawać. Obiecaliśmy sobie jeszcze do nich wrócić.
Wśród tej ożywionej, radosnej rozmowy pojawili się nagle Young Surehand i Young
Apanaczka. Przyjechali konno. Zeskoczyli na ziemię. Zdawaliśmy się ich w ogóle nie
dostrzegać. Chcieli się do nas przysiąść, ale nikt nie zrobił im miejsca. Zostali zauważeni
dopiero wtedy, gdy postawszy dłuższą chwilę zamierzali już wrócić do koni. Atabaska
krzyknął do nich: