Spadkobiercy Winneto..

Wakon zapytał, czy może mnie zastąpić. Oddałem mu zeszyt. Czytał jeszcze parę godzin,
aż na zewnątrz rozjaśniło się i w siedzącej przed drzwiami postaci rozpoznałem Młodego
Orła. Wstałem i zaproponowałem zakończenie spotkania. Najbliższy wieczór wydawał się
odpowiedniejszą porą dla lektury. Wodzowie przystali na moją propozycję tylko pod
warunkiem, że wraz ze zmierzchem znowu rozpoczniemy czytanie. Wszyscy powstali z
miejsc. Nikt nie mówił ani słowa, gdyż każde zdawałoby się teraz Profanacją. Tatella-Sata
wskazał na wschód i powiedział:
- Moi bracia widzą na wschodzie nowy dzień, który w języku ludzi nazywany jest
porankiem. Również we mnie, a jeśli taka była wola Manitou, i w was zajaśniał nowy dzień,
piękniejszy od innych przeszłych dni. Myślę o nowym wielkim, wspaniałym dniu
czerwonego ludu. Narodził się w was w te poświęcone Winnetou godziny. Czy czujecie g0 w
sobie? I czy czujecie gdzieś głęboko ducha tego, którego testament zgromadziliśmy się tutaj
wysłuchać i wypełnić? Czy czujecie jak chce rosnąć w was jego wizerunek?
— Czuję go! — odparł Atabaska.
— Tak, czuję go! — zawołała w zachwycie Aszta.
— Czujemy go! Czujemy go! — potwierdzili pozostali.
Nawet Old Surehand i Apanaczka kiwali na potwierdzenie głowami. Tylko ich synowie
się nie odzywali. I na nich to, co usłyszeli, zrobiło ogromne wrażenie. Wiedzieli jednak, że im
bardziej pozwalają na siebie oddziaływać tym słowom, tym mniej realne stają się ich
zamierzenia. Dlatego stłumili słowa cisnące się im na usta.
— Czy moi bracia przyjdą wieczorem? — zapytał Tatella-Sata. — Będę ich oczekiwał o
tej samej porze.
— Przyjdziemy — zapewnił Algongka.
— Tak, przyjdziemy! — powiedziała Kolma Puszi, teraz już całkowicie po naszej stronie.
— Przyjdziemy! Przyjdziemy! — rozległy się wołania. Tym razem usłyszałem wśród
nich również głosy obu młodych artystów.
Wszyscy rozeszli się. Przed pójściem spać Serduszko wyznała mi:
— Czy wierzysz, że czuję w sobie obecność czegoś, czego przedtem we mnie nie było?
— Wierzę. Nie musimy zresztą mówić zagadkami. Zaszczepiona nam została myśl
Winnetou i czy będziemy tego chcieli, czy nie, zdobędzie nas dla siebie. Dobranoc,
Serduszko!
— Dobranoc! Wydaje mi się, że zwyciężymy...
Lektura testamentu odbywała się teraz codziennie i działała cuda. Za największy z nich,
należy poczytać fakt, że Young Surehand i Young Apanaczka nie mogąc się doczekać
dalszego ciągu zawsze zjawiali się pierwsi. Choć bardzo nas to wszystkich cieszyło,
udawaliśmy, że nie dostrzegamy ich entuzjazmu. Oni zaś bez względu na całe woje
zainteresowanie dla duchowego wizerunku Winnetou nie przerywali pracy przy budowie
swego kamiennego pomnika. Rósł szybko, gdyż składano go z przygotowanych uprzednio
bloków. Pomiędzy nami a nimi rysował się jakby wyścig o to, który wizerunek stanie
pierwszy — kamienny czy czysto duchowy.
Wieczorem, w trzy dni po pierwszych odwiedzinach obu braci przyjechał do mnie
Hariman. Nie chcąc być zauważony przybył po zapadnięciu ciemności. Tego samego dnia, na
krótko przed zmierzchem, w dolnym mieście zjawili się jacyś nowi przybysze. Z ożywienia,
jakie towarzyszyło ich przyjazdowi, wnioskować było można, że nie są to zwykli goście.
Oczywiście nie mogliśmy znać ich imion. Hariman przyjechał specjalnie, by powiedzieć, o
kogo chodzi. Rozmawiałem z nim w obecności mojej żony.
— Czy wie pan, kto przyjechał przed wieczorem? — zapytał nasz niespodziewany gość.
— Nie — odparłem.