Spadkobiercy Winneto..

— Tego nie wiem. Pójdę zobaczyć, co się będzie działo by donieść wam o tym. Jeśli nie
będę miała nic szczególnego do przekazania, po prostu nie będę przychodziła. Ale gdybym
dowiedziała się czegoś ważnego, wrócę natychmiast. Gdzie się spotkamy?
— Tam, gdzie ty chcesz.
— Proszę, byś o ile to możliwe, został tam, gdzie stoją teraz konie. Nie narażaj się
niepotrzebnie na niebezpieczeństwo. Przede wszystkim nie próbuj nas podsłuchiwać! Ja
jestem waszym uchem, a moje oczy są waszymi oczami! Dowiecie się o wszystkim, czego ja
sama zdołam się dowiedzieć!
Obiecałem spełnić jej prośbę. Kakho-Oto odeszła. My zostaliśmy jeszcze na górze, aby w
dalszym ciągu obserwować Indian. Minęło sporo czasu, zanim przyjechali wszyscy
Siouxowie. Potem przyszła kolej na Utahów. Było mi naprawdę przykro obserwować pochód
tych krótkowzrocznych, przepełnionych nienawiścią ludzi.
— Kto zwycięży? — spytała Serduszko. — Oni czy my?
— My! — odpowiedziałem stanowczo. — Czy nie widzisz, że to, co przeciąga przed
naszymi oczyma, nie jest naszą klęską, lecz zwycięstwem?
— Skąd ten wniosek?
— Zobacz, jacy są powolni, ociężali i obojętni, a przede wszystkim przyjrzyj się ich
pustym workom na paszę i jukom.
— Nie rozumiem.
Również Młody Orzeł spojrzał na mnie pytająco. Mówiłem więc dalej:
— Nie mają prowiantu, ani dla siebie, ani dla koni.
— Otrzymają go z pewnością od swych sprzymierzeńców Kiowów i Komańczo w.
— To tylko chwilowo zmieni sytuację. Ci starzy Indianie są o wiele bardziej lekkomyślni
niż dawniej młodzi. Żyją przeszłością i nie są w stanie zrozumieć teraźniejszości. Kiedyś
wyruszano na wojnę małymi grupami, a nie od razu w sile tysiąca ludzi. Taka grupa łatwo się
mogła utrzymać. Polowano na bawoły i, d ile to było możliwe, wybierano drogę wiodącą
przez najlepsze trawy, gdzie również konie miały dostatek pożywienia. Wiosną Indianie
przygotowywali mięso na pół roku, a jesienią na następne sześć miesięcy. Mieli tak wielkie
zapasy tartego, surowego mięsa, że o każdej porze roku mogli przedsięwziąć dalekie
wyprawy wojenne. Ale gdzie teraz znaleźć bawoły? Gdzie znaleźć Indianina, który
zgromadził w swoim namiocie wielomiesięczny zapas mięsa? Gdzie ówczesne konie, na
których można było polegać w głodzie i pragnieniu, na mrozie i w spiekocie, w każdym
niebezpieczeństwie, w najcięższym i najbardziej szaleńczym wyścigu ze śmiercią? To
wszystko należy już do przeszłości. Kto chce postępować według starych zasad, ten jest dziś
już na straconych pozycjach. Moja rusznica na niedźwiedzie została w domu. Mój sztucer
Henry'ego i rewolwery leżą spokojnie w kufrze. Ich czas już minął. Cóż jednak robi Kiktahan
Szonka i Tusahga Saricz? Wyruszają na wojnę z tysiącem Siouxów i tysiącem Utahów. Z
ludźmi i końmi pozbawionymi jakiegokolwiek doświadczenia wojennego. A przede
wszystkim bez większych zapasów prowiantu. Teraz są zmuszeni żebrać u Kiowów i
Komanczów. Ale czy oni mają wystarczający zapas mięsa i chleba? Skądże! I oni wyruszą w
dwa tysiące ludzi, a więc w sumie będzie ich prawdopodobnie cztery tysiące. Do tego taka
sama liczba koni, nie licząc taboru! Skąd wziąć żywność, paszę i wodę dla tak szaleńczo
wielkiej armii? Nie potrzeba do nich strzelać. Poumierają z głodu, z głodu i pragnienia!
Wszyscy bez wyjątku! Kiedy tak na nich patrzę, wydaje mi się, że widzę nie ciała, a
wycieńczone dusze ciągnące ku drugiej stronie bytu, by tam, w pustej krainie wiecznych
łowów ostatecznie zginąć z głodu!
— Uff, uff! — zawołał Młody Orzeł, któremu moje porównanie natychmiast trafiło do
przekonania.