Spadkobiercy Winneto..

Serduszko skierowała na mnie swe niespokojne i jednocześnie pytające oczy.
Odpowiedziałem jej cicho:
— Zobaczymy co jest w środku. Z pewnością to nie złoto.
— A może jednak?
— Nie. Patrzyłem uważnie. To było za lekkie na złoto. Cierpliwości!
Naczynia miały czworokątny kształt i niebiesko-brązowe ścianki ozdobione indiańskimi
motywami. Z daleka i bez trudu można było w nich poznać wypalane wyroby garncarskie
Indian Moqui lub Zuni. Składały się z części wierzchniej i spodniej, przy czym złącze
pokrywała warstwa kitu zabezpieczającego zawartość przed wilgocią. Oplecione zaś były
mocnym, naoliwionym i zawiązanym na supeł sznurem z łyka. Również na tej podstawie
skłonny byłem przypuszczać, że wewnątrz znajduje się nie szlachetny metal, lecz coś, co
należy chronić przede wszystkim przed wodą.
— Chodź! Pomóż mi! — powtórzył Zebulon raz jeszcze zwracając się do brata. — Ale
uważaj, żeby niczego nie potłuc!
Usiedli przy naczyniach i zajęli się najpierw zdejmowaniem sznurów. Hariman robił to
spokojnie i z zastanowieniem, Zebulon — pośpiesznie, nerwowo i nie wykazując
najmniejszej cierpliwości. Tak jak przedtem całe ramiona, tak teraz drżały mu dłonie i palce.
— Przeklęte supełki! — skarżył się. — Ile na to trzeba stracić czasu. Ale ojciec jest tutaj!
Czuję go w moim własnym podnieceniu i napięciu, które mnie po prostu rozsadza. Szybciej,
szybciej! Ale niczego nie potłucz! Nic nie może się połamać, nic nie może pęknąć!
Po usunięciu sznurków z dwóch pierwszych naczyń zaczęli wydłubywać nożami kit ze
spoiny. Było to czasochłonne zajęcie, bo z upływem lat kit całkowicie skamieniał. Zebulon
mówił coś ciągle do brata o srebrze, złocie, perłach, o starej meksykańskiej, tolteckiej,
azteckiej a nawet staroperuwiańskiej biżuterii. Wymyślał rzeczy najdroższe i najcenniejsze,
przy czym jego monolog schodził coraz bardziej do poziomu głupkowatej, szaleńczej
gadaniny, którą znieść można było wyłącznie z uwagi na jej psychologiczną czy raczej
psychiatryczną wymowę. Pracowali w jednakowym tempie. Kiedy jeden coś kończył,
kończył również drugi. Każdy z nich mógł już teraz otworzyć swoje naczynie, ale żaden tego
nie czynił. Zbyt wielkie ogarnęło ich napięcie. Wstrzymali oddechy.
— Zgaduj, co jest w środku — zaskrzypiał dziwnie Zebulon drżącymi ustami. — Złoto?
Diamenty?
— Nie będę zgadywał — odparł Hariman. — Otwórzmy to!
— Zgoda! Liczę do trzech! Raz... dwa... trzy!
Pokrywy odskoczyły na bok jednocześnie. Bracia spojrzeli do środka. Każdy z nich cicho
i z dziwną powolnością sięgnął ręką po zawartość. Nie zabrzmiał ani jeden okrzyk zdumienia,
radości czy triumfu. Patrzyli na to, co trzymali w dłoniach.
— Skórzane zawiniątko! — powiedział w końcu Zebulon.
— Tak, skórzane zawiniątko — potwierdził Hariman.
— Czy w środku jest złoto?
— Nie. To za lekkie.
— A może diamenty? Klejnoty?
— Też za lekkie.
— A więc banknoty?
Jego oczy znowu rozbłysły. Pięć takich paczek banknotów! To majątek!
— Otwórz to, otwórz! Rozetnij! Szybko, szybko! — krzyczał.
Paski zostały rozcięte a skóra odwinięta.
— Książki! — powiedział Hariman z zawodem w głosie.